________________
(૧૭૧) જાણે છે, તે ત્યજી દે તે આ સૂત્ર વડે બતાવે છે. પછી તે સાધુ એમ જાણે કે, નિશે હવે હેમંત ઋતુ (શિયાળે) ગ; અને ઉનાળે આવ્યે છે. ઠંડ પણ દૂર થઈ છે, અને આ વસ્ત્રા પણ જીર્ણ થઈ ગયાં છે. એવું જાણીને તે વ ત્યાગ કરે. જે બધાં જીર્ણ થયેલાં ન હોય, તે જે જે જીણું હોય તે પરઠવી દે, અને ત્યાગીને નિઃસંગ થઈને વિચરે. પણ જે, શિશિર (પિપ માઘ) વીત્યા પછી કઈ ક્ષેત્ર કાળ કે પુરૂષને આશ્રયી શીત (84) વધારે લાગતી હેય તે શું કરવું? તે કહે છે –શીત જતાં વસ્ત્ર ત્યાગવા અથવા ક્ષેત્રાદિના ગુણથી હિમ પડનારે વાયરે ઠંડા વાય તે, આત્માની તુલના તથા ઠંડની પરીક્ષા કરવા સાન્તર ઉત્તર વર્મવાળો થાય. અર્થાત્ તેમાંથી કાંઈક તે એ કાંઈક બાજુએ રાખે પણ, ઠંડની શંકાથી ત્યજી ન દે. અથવા અવમ ચેલ (ઓછાં વસ્ત્ર વાળો) તે એક કપના ત્યાગવાથી બે વસ્ત્ર ધારણ કરે, અને ધીરે ધીરે ઠંડ જતાં બીજું વસ્ત્ર પણ દૂર કરે, તેથી એક સડે (ચાદર)થી શરીર ઢાંકનારે બને, અથવા તદન શીતનો અભાવ થાય તે તે પણ ત્યજી દે, અને પિતે અચેલ (વસ્ત્ર રહિત) બને એટલે તેની પાસે માત્ર મુહુપત્તિ અને રજોહરણ (ઓ) એ બેજ માત્ર ઉપાધિ રહે.
પ્ર–એ એક વસ્ત્ર પણ શા માટે ત્યજી દે! તે કહે છે,
