________________
૭ર
કવિજીનાં કથારને સામેથી આવી રહ્યા હતા, એ એ છોકરી સાથે અથડાઈ પડયા. બિચારી છેકરીનું દહીં રસ્તા ઉપર ચારે કોર વિરાઈ ગયું.
દહીં ઢોળાઈ જવાથી બિચારી છોકરી તે રડવા લાગી. લેકે ભેગા થઈને પૂછવા લાગ્યા કે શું થયું? કે એ છોકરીને સમજાવતા હતા : “બહેન, તારે ઘેર ચાલી જા ! કશું નથી થયું, રઈશ નહીં.”
પણ છોકરી તે રોતી જ રહી, છાની ન રહી. લેકેએ એને બહુ બહુ સમજાવી, છાના રહેવાને ઉપદેશ આપ્યો, પણ એનું રુદન બંધ ન પડયું. એ જાણતી હતી કે માની પાસે કેટલી હઠ કરીને દહીંને માટે પૈસા લીધા છે ! હવે ઘેર પહોંચતા જ મા બે-ચાર લપડાક ચાડી દેશે!
જોઈ રહ્યો હતો કે ત્યાં ઉપદેશ દેવાવાળા તે ઘણા આવતા હતા, પણ કઈ સહકાર અને સહાનુભૂતિભર્યું સંવેદનશીલ હૃદય લઈને આવતું ન હતું.
છેવટે એક સજજન આવ્યા. એમણે પૂછ્યું: “બેટી, શું થયું, તારું દહીં ઢળાઈ ગયું ? ઈશ નહીં, લે આ પૈસા અને લઈ આવ દહીં!”
છોકરીનું રુદન તરત જ શાંત થઈ ગયું. એ ઊછળતી -કૂદતી રવાના થઈ ગઈ
શ્રી અમર ભારતી, જૂન, ૧૯૬૮]
