________________
૧૩૦
કવિજીનાં કથારને પાત્ર છલકાઈ જવા છતાં મોથી બસ સુધ્ધાં નથી બોલતો! કે લોભી અને કેવા પ્રમાદી ! આવા સુનિને દાન દેવાથી છે લાભ ?
યક્ષની ભાવધારાને જોવાની ધૂનમાં મુનિ હજુ સુધી ઘીની ધારાને ન જોઈ શક્યા. ઘી બહાર વહી રહ્યું છે, એ તરફ પણ તેઓની નજર ન ગઈ પરંતુ જ્યારે એમણે ચક્ષની ચડતી ભાવનાઓને નીચે પડતી જોઈ તો, ચિંતનમગ્ન અવસ્થામાં જ, તેઓ એકાએક બેલી ઊઠયા • “ન પડ ! ન પડ!”
મુનિના કહેવા ઉપર યક્ષને ગુસે આવી ગયે. એ પિતાના રેષને મનમાં ન સમાવી શક્યો, એટલે એના મુખમાંથી આવેશભર્યા શબદો નીકળી જ પડ્યા “કે પાગલ સાધુ છે ! ઢળાઈ રહેલા ઘીને કહે છે કે ન પડ, ન પડ ! આ રીતે કહેવા માત્રથી અચેતન ઘી તે વળી ક્યાય -નીચે પડતું રોકાઈ જાય ખરું ? ”
યક્ષના શબ્દો કાને અથડાયા, એટલે મુનિની વિચારસરણ તૂટી ગઈ ઘીને બહાર વહી ગયેલું જોઈને તેઓ ખેદપૂર્વક બોલી ઊઠયા “મિચ્છા મિ દુક! આ તે કેવી ભૂલ થઈ ગઈ–ઘી બહાર વેરાઈ ગયું !”
મુનિના આ શબ્દો સાંભળીને યક્ષને ખૂબ ચીડ ચઢી એ પિતાના ઊકળતા ક્રોધ ઉપર કાબૂ ન રાખી શકડ્યો, એલી ઊઠો “હવે મિચ્છા મિ દુર યાદ આવ્યો ? આટલી વાર સુધી કયા ચાલ્યા ગયા હતા જે ઘીને રોકાઈ ..જવાનું–ન પડવાનું–તો કહ્યું, પણ ઘીએ શ્રીમાનની આજ્ઞાનું પાલન ક્યા કર્યું ? એ તો ઢળાતું જ રહ્યું !”
ચક્ષના કટાક્ષ, વિષ ચડાવેલા બાણ જેવા આકરા હતા;
