________________
કવિનાં કથારત્ને
પત્ની . “ શા માટે ?
ܪܕ
૧૧૧
માઘ “ એક ગરીખ બ્રાહ્મણ દરવાજે બેઠા છે. એ મેટી આશા લઈ ને અહી આવ્યે છે. મેં જોયુ` કે ઘરમા કશુ જ નથી, જે એને આપી શકાય એવામાં મારી નજર તારા કોકણ ઉપર પડી. મારા વિચાર એ કાઢી લઈ ને એને આપી દેવાના હતા તું કંકણુ આપવાની ના કહી દઈશ, એ ભયથી મે' તને જગાડી નહી'! ”
પત્ની “ ત્યારે તે તમે ચારી કરી રહ્યા હતા !” માઘ : “ હા, વાત તેા એવી જ છે, પણ શું કરું ? શ્રીજો કાઈ ઉપાય જ ન હતા ।”
'
પત્ની : “ મને તમારી સાથે રહેતા આટઆટલાં વર્ષ
કે વીતી ગયાં, પરંતુ, મને લાગે છે કે, હજુ સુધી તમે મને એાળખી શક્યા નથી. તમે તે મારુ એક જ ક કણ લઈ લેવાનું વિચારતા હતા, પણ કદાચ મારું સ`સ્વ લઈ જાએ તાપણ હું કશું ન કહું.”
પછી એણે કહ્યુ “આ કંકણુ હું મારા પેાતાના હાથે મુસીબતમા સપડાયેલ એ બ્રાહ્મણને આપી દઈશ !” અને મહાકવિ માઘ તરત જ અહાર જઈ ને એ બ્રાહ્મણને અંદર ખેાલાવી લાવ્યા અને ખેલ્યા • જુઓ, અત્યારે મને ઘરમા તમને આપી શકાય એવી કેાઈ ચીજ નથી દેખાતી. આ એક સુવર્ણકંકણુ છે, જે તમારી આ પુત્રીના પહેરવા માટે છે. એના જ તરફથી તમને આ ભેટ આપવામા આવે છે. મારી પાસે તે તમને આપી શકાય એવું કશું જ નથી ’
બ્રાહ્મણ ગળગળા થઈ ગયે। એણે કંકણ લીધું અને હરખાતા હરખાતા એ વિદાય થયા. [ જીવન-દર્શન, પૃ. ૪૬ )
