________________
કવિજીનાં કથારને એક ગરીબ બ્રાહ્મણ એમની પાસે આજે એ વખતે એ મહાન કવિ પિતાની કવિતાને સુધારવામાં મગ્ન હતા. ગરીબ બ્રાહ્મણ આવીને, પ્રણામ કરીને, જે એમની સામે. ઊભો રહ્યો કે એમની નજર એના ઉપર પડી એના ચહેરા ઉપર ગરીબીની છાયા પ્રસરેલી હતી અને થાક અને મૂઝવણ દેખાતાં હતાં.
કવિએ બ્રાહ્મણને પૂછ્યું , “કહે ભાઈ, આવા તાપમાં. અહીં આવવાનું કષ્ટ શા માટે ઉઠાવ્યું ”
બ્રાહ્મણ બેલ્થઃ “જી, બીજી તો કઈ વાત નથી, પણ એક આશાને પ્રેર્યો આપની પાસે આવ્યો છું. મારે એક દીકરી છે. એ ઉમર લાયક થઈ છે. એનાં લગ્નની વ્યવસ્થા કરવી છે, પરંતુ મારી પાસે કશું જ સાધન નથી. પૈસા વગર હું ખૂબ પરેશાન છું આપનું નામ સાંભળીને ઘણે દૂરથી ચાલતો આવ્યો છું ”
બ્રાહ્મણની અભ્યર્થના સાભળીને માઘકવિ વિચારમાં પડી ગયા, કેમકે અત્યારે એમની પાસે સમ ખાવા જેટલું ય કંઈ ધન બચ્યું ન હતું. પણ ગરીબ બ્રાહ્મણ તે આશાભર્યો આવ્યો હતો. કવિના ઉદાર સ્વભાવથી રહ્યું ન ગયુ એમણે બ્રાહ્મણને બેસાર્યો અને દિલાસે આપતા કહ્યું : “સારું ભાઈ, જરા બેસો, હુ હમણા જ આવું છું”
કવિ ઘરમાં ગયા બધે નજર કરી, પણ આપવા જેવું કશું ન મળ્યું. એમના અફસને પાર ન રહ્યો. તેઓ જાણે પોતાની જાતને જ કહેવા લાગ્યા . “હે માઘ ! શું તું આજે ઘેર આવેલા યાચકને ખાલી હાથે પાછો વાળીશ? ના, ના ! આજ સુધી તે આવું નથી થવા દીધું ! તારો સ્વભાવ આ સહન નહી કરી શકે ! પણ કરવું શું? આપી
