________________
૧૬૫
કાળ કેઈને નહિ મૂકે
(હરિગીત) તીતણ માળા ગળામાં મૂલ્યવંતી મલકતી, હીરા તણુ શુભ હારથી બહુ કંઠકાંતિ ઝળકતી; આભુષણેથી ઓપતા ભાગ્યા મરણને જોઈને જન જાણીએ મન માનીએ નવ કાળ મૂકે કોઈને. ૧ મણિમય મુગટ માથે ધરીને કર્ણ કુંડળ નાખતા, કાચનકડાં કરમાં ધરી કશીએ કચાશ ન રાખતા. પળમાં પડયા પૃથ્વી પતિ એ, ભાન ભૂતળ ખાઈને, જન જાણીએ મન માનીએ નવ કાળ મૂકે કોઈને. ૨ દશ આગળીમાં માંગલિક મુદ્રા જડિત માણિકયથી, જે પરમ પ્રેમે પરતા પચી કળા બારીકથી, એ વેઢ વીટી સર્વ છોડી ચાલિયા મુખ જોઈને, જન જાણીએ મન માનીએ નવ કાળ મૂકે કેઈ ને. ૩ મૂછ વાકડી કરી ફાંકડા થઈ લીબુ ધરતા તે પરે, કાપેલ રાખી કાતરા હરકોઈનાં હૈયાં હરે,
