________________
0 રાયચદ્રજેન કાવ્યમાંલા.
તવ કુંવર વનમાં જઇરે, અરણીમાંથી શીખી કીધ રે; * જગતે હાથ હુતાશને રે, કાષ્ઠની ભારી લીધા છે. રાગે ૨૮.
આવતો અતિ વેગણું રે, દા ચૈત્યે ઉદ્યાત રે; દીપક સરખે દેખતાં રે, શીધ્ર બુઝાવી ત રે. રાગું રહે આવી અગનિ પાસે ઠો રે, પૂછે જ્યોતિ વિચાર રે; સા કહે તુમને આવતાં રે, ઝળકો અગ્નિ લગાર રે. રાગે. ૩૦. આભા ઊજળી ભીતમાં રે, પડતી તે તુમેં દીઠ રે; અવર કારણ નવિ જાણિયું રે, વાલ્વમ સુંગુણગરિઝ રે. સાચું કહી પ્રિયા હાથમાં રે, આપી નિજ તરવાર રે; ઊંધે મુર્ખ અગ્નિ ધમે રે, શીતવ્યથા પરિહાર રે. રાગે. ૩ર. તેણે સમે કેંશ બહી કરી રે, ખડગ પડી દૂર જાય રે;
મેધથકી જેમ વીજળી રે, ઝલકતી શબ્દ સુણાય રે. વિભ લહી ઉડી કહે રે, શું પડી અસિ તુમ હાથે રે;
સાં કહે શીત કર ધ્રુજતે રે, કેશથકી પ્રાણનાથ રે. રાગે. ૩૪. નીકળી પડી વસુધાતળે રે, ઝાલતાં ન ઝલાય રે; શીતલતા તનુ વ્રજસ્તે રે, ઠંડે હાથ ધરાય રે. રાગૅ૦ ૩૫. કુંવર ખડગ ખ્યાનેં કરે રે, હરે હુતાશને ગીત રે; ચિત્ત ચતુર રસ રીઝમાં રે, રણું સકળ વ્યતીત રે. રાગૅ૦ ૩. બીજો ખંડ એ રાસને રે, તેહની નવમી ઢાળ રે; વીર કહે શ્રોતા તણું રે, વિધન હન્ય વિસરળ રે. રાગૅ૦ ૩૪
વિપધર વિષ ભર્યો શર્વરી, જાગરણે વહી જાય; શેપ ઘડી રહી એક તવ, નયણે નિંદ ભરાય. સૂતી નિદાભર પ્રિયા, પતિ અંકે ધરી શીશ; અપમૃત સાસ અધર જુએ,ચરણ ભુજા નખ વીશ. કમળ કુસુમ વન વિકસતે, ઊગ્ય કિરણહજાર નગરથક નૃપ પાઠવ્યો, આવ્યો ભટ પરિવાર. . રાજકુંવર તે દેખીને, મેહનીમુખ ગ દેત; ઈષ્ટ વચન મધુરે કરી, જાગવતો ધરી હેત.
