________________
૭૫૩
શ્રીમાન વીરવિજયજી-ચંદ્રશેખર. માતપિતાદિક સર્વથી સ્ત્રીને અધિક ગણે, નારી આહેડી નર હરણું પાસે હણે; રમણિને રાગે કાષ્ટ ભક્ષણ કીધો છણે, તે પતિને કપિ કીધ ખગે વહ્યા તિણે. એક રમણીથી મત્રી દુઃખ પામે ઘણું, માહરે બહુ નારી નહિ ઊગરવાપણું; એણિ પરે વૈરાગ રંગે રાજા વાશિયે, તિણે સમે ભૂપને આવી બેલે દાસી. શિર ધરિ ભરણે યોગી યોગણી આવિયાં, ગાતા દેખી તાસ અમે ઈહ લાવિય; એમ કેહતાં સા આવી ટપલે ભૂ ધરે, નરમાદા ગીત ગાન મધુર કઠે કરે. મંત્રી કહે નૃપને નિમિતિયે જે કહી, દેખે નજરે વાત એ આ સનમુખ રહી; અંગિત આકારે કરિ મેં ઓળખી સહી, કપિ રૂપ કરિ ગઈ મુજ તિણે એ ઓળખે નહીં. રાય કહે તું પંગુને શિર ધરી કિમ ફરે, પશુ તછ ભરતાર અવર કિમ ના કરે; સા વદે પંચની સામે જે પીતરે દિયે, હું રે સતી તેણે દેવ કરીને માની પતિવ્રતા વ્રત ધર્મ ન લોપું કદા, ચાચના વૃત્તિએ કંત જમાડી .જમું સદા; શિયલ વિભૂષણ શોભા છે મુજ જેહવી, સુરપતિ નરપતિને ઘર નારી ન હતી. એહને છડી અવરશું નજર ન હું ધરૂ, - અલકનું ઘર ઉજજવલ કિમ મેલું કરું, અશન વસન ભરપૂર દેઈ ભણે ભૂપતી, સકલ સભાજન દેખે ગણી મહાસતી.
