________________
४८४
જેમકાવ્યદેહન. હરે ગતશોક કોક રવિદર્ભે તેમ હરખંત જે, ચિતે તપ મહિમા ચિંતામણિથી સરે રે લો; હાંરે વળિ શાર્ચે નવધા સુપ નરિબુધ ભાખંત જે, અનુભવી સાંભળી દીઠો લહે સ્વપનાંતરે રે લો. હરે ત્રણ પગઈ વંઠે દેખે સહજ ભાવ જે, આરતિધ્યાને પડિયે ચિંતા સંભવે રે લો; હાંરે વળિ પાપને ઉદયે ધર્મતણે પરભાવ જે, દેવ દિયે સ્વપનાં એ તિગ સાચાં હુવે રે લો. હરે એમ સ્વપનવિચારે રાતિ ગઈ એક જામ જે, એણે અવસરે તેણે દ્વારે રથ આવ્યો ચલી રે લો; હાંરે રથ જોડ્યા ઉજલ ઘોડા ધરીય લગામ જે, હાંકંતી એક નારી તિહાં કણે ઉતરારે લે. હરિ રહિ હારે પૂછે કોણ છે ઈન્મિલ અંહિ જે, કુંવર કહે હું ધમિલ આ બેઠે ઈહાં રે લો; હરે ધીમેં સા બેલી જ છે ધમ્મિલ માંહિ જે, તો તુમ નારી બેલાવે રથ બેઠી તિહાં રે લે. હરે તવ ધમ્મિલ ચિંતે સંકેતિક સંજોગ જો, મુઝ નામે બોલાવે કઈક સુંદરી રે ; હાંરે વનવતર દેવી અથવા પેટવી જોગ , પામી આવી વિષયાકુળ વિદ્યાધરી રે લો. હારે તેણે મનપણું કરી જાવું મુઝ નિરધાર રે, હું હુંકાર કરતા વાત ખરી જડે રે લે; વહારે જેમ ખુની પગલાં બગલાં સાખ્યવિહાર , બોલતાં શુક સારીકા પંજર પડે રે લ. હારે એમ ચિંતી ચય થકી નિકળી તેહ જે, તનમુખ ઢાંકી રથતું 3 બેઠે જઈ રે લો; હાંરે રથ બેઠી દીઠી કન્યા અપછરદે છે, હરખે મા પણ સખીશું બહુ રાજી થઈ રે લે.
૧૪.
