________________
૭૨
જૈન દીક્ષા
મહારાં સાધન શું? મહારે માર્ગ શું? એવા પ્રશ્ન વ્હારે હમે કરતા થાઓ ત્યારે હમે “શ્રાવક બને છે. દિલમાં , ઉગેલા “પ્રશ્ન પર પ્રકાશ ઢંઢવા નીકળેલી વ્યકિત બનો છોડ આજ સુધી જનતા” હતા અને હવે ‘વ્યકિત બને ? છે. હવે હમારામાં પ્રેરિત ગતિને સ્થાને “ગતિ’ આવી છે અને હારે હમે પ્રગતિ કરતા કોઈ મહાપુરૂષના અનુભવો સાંભળવા પામશે અને તે ઉપર પોતાના મનન રૂ૫ ગતિ કરશો, અને એ રીતે પેતાનું દયેય અને પિતાને માર્ગ નક્કી કરશે, અને એ માર્ગ પર, એ ધ્યેયની દિશામાં ગમે તેટલા વિરોધ છતાંય, આગળ ને આગળ ધપે જશે હારે ‘મે નિજ છે, પ્રગતિ કરનારા છે-જનતા અને શ્રાવક બન્નેને વટાવી ઉર્ધ્વ માર્ગે આગળ વધેલા છે. હમને બબ્બે પાંખો ફૂટી ચુકી છે. બબ્બે માત્રાઓ-બબ્બે ખાખ–હમે ખાધેલી છે. હવે હમે કેાઇની પીઠ પર બેસવાને બદલે કોઈને ગતિ પ્રેરવાની તાકાદ ધરાવતા થયા. વિચારશકિત અને કિયાશક્તિ એવી બએ પ ટેલી હોવાથી હવે હમે પિતા માટે તેમજ બીજાઓ માટે વિચાર તેમજ કાર્ય કરી શકશે અને હા વિચાર અને કાર્ય શકિતની માત્રા આટલી જબરી હેય યહાં કાર્યક્ષેત્ર ન્હાનકડું રહી શકતું જ નથી. આખું વિશ્વ–આખી મનુષ્યસૃષ્ટિ-એનું કાર્ય . ક્ષેત્ર બને છે. બીજા શબ્દોમાં કહું તે જેમ હમે “જનતામાંથી “વ્યકિત’ બન્યા હતા, તેમ હવે “વ્યક્તિભાનમાંથી સમષ્ટિ ભાનમાં આવે છે. સમષ્ટિભાની ગેરહાજરી હોય તે જૈન” કહેવાય જ નહિ,–તે કાં તો “વ્યકિત હોય અથવા પામર–પરતત્ર “જનતા” હોય. હમે હમણાં સાધુઓ અને શ્રાવકેનું જે વર્ણન કર્યું તે પરથી તો એમ જ અમજાય કે બધુ ફેંકાફેંકે છે, “ગતિ કે “પ્રગતિ’નું તો નામનિશાન