________________
૨૩૩
વર્તમાન દીક્ષા અને દીક્ષિત
મહાવીરને આહાર આપનારને ઘેર દેએ સુવર્ણનો વર્ષા વચ્ચે. તે જોઈ ગાશાળા કે જે નક્લ કરનારે ભિક્ષક * હતું અને ગોશાળામાં પડયે રહેતે હતો હેને મહાવીરના શિષ્ય થવાની ઈચ્છા થઈ. હાં હાં મહાવીર જતા હાં
હાં તે અનુસરતો, સાધુને પિશાક પહેરતા, વ્રત–પ-જય પણ કરતો છતાં ય હાં હા અડપલાં કરતાં એક વખત મહાવીરે એક જીર્ણ ખડેરમાં ધ્યાન ધર્યું વ્હાં તે ગામનો પાટવી કુમાર દાસી સાથે આવી વિષયસેવન કરી મકાનની બહાર નીકળતો હતો તેવામાં ગોશાળાએ દાસીનો હાથ પકડયો
અને માર ખાધો. એક વખત તેઓ બલદેવના મંદિરમાં ગયા. - જહાં મહાવીરે ધ્યાન ધર્યું અને ગોશાળાએ પુરૂષચિન્હ મૂર્તિના મુખમાં મૂકીને લેકેનો કેપ વહોરી લીધે. એક વખત ખુદ મહાવીર પાસેથી જ મેળવેલી તેજે લેસ્યા ખુદ મહાવીર પર જ ફેકીને લેહીની ઉલટીઓ કરાવી. પછી તો પિતાને તીર્થકર કહેવડાવવા લાગે અને ઈદ્રજાળથી લાખો લેકમાં પૂજાવા લાગે. મહાવીરના પુરૂષાર્થ સંબધી ઉપદેશને ખેટ કહી તે લેકેને પ્રારબ્ધ માનવાનું હમજાવતો. મહેટ હેટા શ્રીમે તો એના ભક્ત બન્યા હતા. તે હાં જતો ત્યાં મહાવીરને આહાર કે ઉપકરણ નહિ આપવાને ઉપદેશ કરતો.' - “જડવાદીનું આબાદ ચિત્ર હમારાં શાએ દોર્યું છે, મિ. પાતક ! સાધુપણું, વિદ્યા, ધર્મ, તત્વજ્ઞાન આદિ પ્રત્યેક ઉચી ચીજ જડવાદીને એટલા માટે ગમી જાય છે કે એના ઉપર સુવર્ણને વર્ષાદ થાય છે,–પિસા કે માનપાન વગરમાગ્યે ઉચ્ચ કોટિના મનુષ્ય વર્ષાવે છે. એટલા ખાતર જ જડવાદી પેલા સાધુ કે જ્ઞાનીની પાછળ જાય છે અથવા હેની ના કરે છે તે મૂળે નિધન હતો એ તે પહેલાં જ કહેવાઈ ગયું છે. નકલ દેરવાને એને ધધ-પ્રકૃતિ–હોવાનું પણ કહેવામાં