________________
( ५४८ )
सद्यायमाला.
1
सघलां बेडां, एहने दया न आवे ॥ चे० ॥ ४ ॥ तुं जाणे परवारी जश्शुं, लोचा सघला धोइ ॥ हा हो करतां लेई जाशे, सहुको रहे एम जोइ ॥ चे० ॥२॥ तुं अमरपरे थिर यह बेठो, लोचा वाले मूढ || लखपतिः नरपति शेठ सहवाह, तु यागल के बूढ ॥ चे० ॥६॥ आज काल ने पोर परारें, धर्मे विलंब करतो ॥ कण क्षण आयु लंढो थाये, खंज लिजल : जिमः खरतो ॥ ० ॥ ७ ॥ तारे. तो रोहणमां गाजे, बहेरो थने बेठो ॥ तुज यागल केइ नर चाल्या, तुं ए पंथे पेठो ॥ चे ॥ ८ ॥ वार कवार सुखी दुःखी ए, न गणे एक एटा ॥ अवर रूठा ते दायें पाचे, नव ले एहनुं आएं ॥
||| निश्चिंता नवि सुइयें प्राणी, जमनो काको जोरो ॥ मातपिता दिक जोतां लेहेशे, केहनो न चाले तोरो ॥ चे० ॥ १० ॥ समय थये चेत्यो नहिं प्राण, वे बहु जूरे ॥ बुडतां वारे केहवी लागे, सायरने जि म पूरे ॥ चे० ॥ ११ ॥ रातदिवस चाले ए पंथें, किणे न जाये कलियो । यावच्चादिक ते मुनिचेत्या, तेढ्ने ए जय टलियो || चे० ॥ १२ ॥ पाणी प हेली पाल जे बांधे, ते जगमांहि बलिया ॥ घर लागे कूत्रो जे खोदे, ते मू रखमां जलिया || चे० ॥ १३ ॥ जराकृति जोबन ए ससलो, श्रहेडी जम जाणो ॥ जिहां जाशे तिहां ए मारे, चित्तमां कां नवि आणो ॥ चे ||१४|| एह जाणी धर्म आराधों, शुं करे ते जम बलियो || वीर विमल गुरुशि ष्य विशुद्ध कहे, जर शिवपुरमा जलियो || चे० ॥ १५ ॥ इति ॥
॥ अथ श्री विशुद्ध विमलजीकृत जोबना स्थिरनी सद्याय प्रारंभः ॥ ॥ जोजो रे ए जोब नियुं में, जाएयुं केइ दिन रहेशे रे ।। घाणा दिवसनी प्रीतडी कां, जातुं मुने कहेशे रे ॥ जो० ॥ १ ॥ जोबनवय जुवती रे सरातो, धनकारण बहु धातो रे । पुफलशुं निशि दिन रह्यो रातो, काल न जाएयो जातो. रे ॥ ज० ॥ २ ॥ जाते रे इणे जोबनीयें, वली जरा राक्ष सीमेसी रे || सवे लोही चूशी लीये ए; तिलने जिम करे तेली रे || जोο ॥ ३ ॥ काला ते धोला थयाए, तननो जोरो जांगे रे || इछा अंधेर करी बहु बाधे, 'लोज़ पिशाच ते. लागो रे ॥ जो० ॥ ४ ॥ श्रवणे कांदि सुणे नहीं ए, आंखे पण नवि सूके रे ॥ लाखोगमे लालो चूवे, मूरख तो हि न बूके रे || जो० ॥ ५ ॥ दांत सवि मुखथी गया ए, हाथ पग नवि हाजे रे ॥ चिंत्यो काम ए. नवि थावे, ए घरडपण बहु साले रे ॥ जो० ॥