________________
(७०) ऋषिमंमल त्ति-पूर्वार्ध.
हवे धान्य अने तृणनी वृद्धि करवाथी जगत्ना जीवोने हर्ष पमामनारो, अने उकालने दूर करनारो वर्षाकाल आव्यो. एवामां एक दिवस रात्रीये देव मंदिरमा नाटक चालतुं हतुं ते जोवा माटे कपिल त्यां गयो. बहु रात्री गया पठी नाटक बंध अयुं एटले सौ माणसो पोतपोताने घेर जवा लाग्या. आ वखते वर्षाद बहु पमतो इतो अने रात्रीनो घोर अंधकार होवाथी रस्ते को जतुं आवतुं नहोतुं; सेथी कपिल पोताना मनमां विचार करवा लाग्यो के, " हुँ लुगमांने फोगट शा माटे निंजयूँ ? अत्यारे रस्तामां कोई जतुं आवतुं नथी.” आम धारी ते पोताना सर्व लुगमां काढी एक पोटली बांधीने काखमां घाली नागो नागो पोताना घरनां बारणा पासे आव्यो. त्यां ते सर्व लुगमा पहेरी घरमां पेगे.आ वखते तेनी स्त्री सत्यनामा घरमांथी बीजां लुगंमां लावीने तेने कहेवा लागी. “हे प्राणनाथ ! वरसादथी निंजायेलां लुगमांने काढी नाखी आ कोरां पहेरो.” प्रियानां आवां वचन सानली कपिले कडं. "हे प्रिया ! मंत्रशक्तिना प्रनावथी म्हारां लुगमां निंजायां नश्री. जो शंशय होय तो तपासी जो.” पठी सत्यनामाये आश्चर्यश्री हायवझे तपासी जोयु तो तेनां लुगमां कोरां दीगं; तेथी ते जेटलामां मनमां का विचार करती हती तेटलामां विजलीना प्रकाशथी सत्यनामाये पोताना पतिनुं शरीर निंजोयेलुं दी एटले ते विचार करवा लागी के, “निश्चे आ म्हारो पति वरसादयी पोतानां लुगमां निंजावाना नयने लीधे सर्व लुगमां गोपवी राखी नागो नागो घेर आव्यो . ए पोतानी फोगट स्तुति करे . तेनां आवां प्राचरणथी ते कुलीन नथी, एम निश्चय थाय . आवा कुल रहितनी साथे घरवास राखवायी म्हारी पण विंटवना थशे.” आ प्रमाणे विचार करी सत्यनामाये तेना नपरश्री राग नगो कस्यो; परंतु लोक लाजथी तेनी साथे घरवास तो राख्यो.
हवे एम वन्यु के धरणीजटा ब्राह्मण महा विद्यावंत उतां कर्मना दोषश्री निर्धन बनी गयो; तेश्री को वखते धननी आशाथी ते लोकमां प्रसिद्धि पामेला अने मदा धनवंत वनेला कपिलने जाणीने तेने त्यां परुणा तरीके आव्यो. पठी नोजन करवाना अवसरे कपिल कांक सीप काढी धरणीजटाथी जुदो नोजन करवा वेठगे. प्राथी सत्यनामाने मनमां वधारे ब्रांति पेठी; तेथी ते पोतानो पति नोजन करीने व्हार गया पठी एकांतमा पोताना ससराध