Adinath Charitra

SR No.: 010762
Original Sutra Author: N/A
Publisher: ZZZ Unknown
Total Pages: 489
Language: Hindi
Classification: Book_Devnagari, Story, Mythology, & Literature
File Size: 32 MB

Page 68

(६५) ऋषिमंमलवृत्ति-पूर्वाई.
परी तेनए दमरत्नवमे अष्टापद पर्वतने मेखला रहित कस्यो.आटलुक रवाथी तेमने तृप्ति अश् नहि, तेथी तेनए ए पर्वतनी चारे तरफ खा खोदवा मांमी अने ते तेमणे पहेला पाथरा सुधी खोदी. एवामां अग्निना समान कांतिवालो नागे त्यां आवी तेमने कड़वा लाग्यो: “हे कुमारो ! तमे आं खाश खोदवावमे करीने अमारा निवास स्थाननो नंग न करो.” कुमारोए कह्यु, “आ पृथ्वी कोनी ?" नागेंडे उत्तर आप्यो के, “हे श्रेष्टो! ए तमारी .” राजकुमारोए कह्यु. “जो एम ले तो पढ़ी अमारी पृथ्वीमा खोदता एवा अमोने त्हारे ना कहेवानी शी जरुर ले ? तुं पोताने स्थानके जा अने हवे प. गे फरीथी आq बोलीश नहि.” आम कुमारोए तिरस्कार कस्यो एटले नागेंड पोताने स्थाने गयो. पी कुमारो पण ते खाने पाणीथीनरवा माटे गंगाने त्यां लाव्या. खाश्ने विशे पमती एवी गंगाने जो प्रसन्न मनवाला ते संव कुमारोए जगत्ने पूरी देनारा सिंहनाद कस्या. पनी तेन्ना सिंहनादथी अने अखंमित धारावाला जलवमे पोतानुं स्थान व्याप्त थवाने लीधे अत्यंत क्रोधातुर थयेला तेमजज्वाजल्यमान कांतिवाला नागडे त्यां आवीने तत्काल पोतानी विषदृष्टिना अग्निधी ते साठहजार पुत्रोने जस्मीनूत करीनाख्या. आ प्रमाणे जस्मीनूत श्रयेला जन्हु विगेरे साठ हजार राजकुमारोने जो बीजा राजा विगेरे सर्वे सामंतो विलाप करवा लाग्या. वली बुटा केशवाली, कंठना हारोने तोमी नाखती, कंकणोने नांगी नाखती अने अति दुःखित श्रयेली ते कुमारोनी स्त्रियो पण विह्वल प्रश्ने पृथ्वीनपर आलोटवा लागी अने विलाप करवा लागीके, "हा देव ! हा नाथ! हा स्वामिन् ! निर्नाथ एवी अमोने त्यजी दश्ने तमे क्या जता रह्या ?" आ प्रमाणे विलाप करता एवा सर्व सैन्यने मुख्य प्रधान कोमल वागीश्री आश्वासन करवा लाग्यो के, "आ संसारज असार बेनावी अन्यथाः धतुं नथी; माटे हवे सौ पोत पोताना कार्यने विषे चित्त राखो. कारणके, पुत्रो शोक करवा योग्य नथी. से तो वहु तीर्थोने वंदना करी अने आ स्थानरक्षण करीने सत्पुण्य मेलवी मोरगतिनां पात्र श्रयां .” प्रधान मंत्रीये श्रा प्रमाणे सर्व सैन्यने वोध पमामी प्रयाण कराव्यु. अनुक्रमे ते सर्वे सामंतो सहित मंत्रीयो नगरनी पासे आवी पहोच्या एटले ते परस्पर विचार करवा लाग्या के, “हवे सगर महाराजानी पासे जश्ने एम कोस कहेशे के, “दे नाथ!