________________
पांमव चरित्र. लने सुशोनित करनारो अने बीजा अनेक राजानथी पण अलच्य एवो आ मणि त्हारी पासे क्यांथी आव्यो ? कृष्ण, महा सुःखदायी एवं मृत्यु प्रयु के शुं?" जरा कुमारे कडं. “कोप पामेला देवताए नत्तम एवी धारकापुरी दग्ध करी, तेथी व्रष्ट थ ने संपत्ति जेनी एवा कृष्ण अने बलन बन्ने जणा तमने तुरत मालवा माटे आवता हता. रस्ते महावनमां कृष्णने बहु तरस लागी, तेथी ते एक लतावनमां वृदनी नीचे सूता अने बलन्न तेमना माटे जल लेवा गया. में वनमां नमता नमता हरिणना ब्रमथी सूतेला कृष्णने बाण मारयु, तेथी ते मृत्यु पाम्या, पोतानां बागथी विंधायला कृष्णने जाणी बहु खेद करता अने घाढ शोकथी व्याप्त अयेला मने कृष्णे कडं. "तें म्हारा वगने विंध्यो, पण तेथी खेद न कर; कारण जिनेश्वरनुं वचन वृथा थतुं नथी. निश्चे में श्रीजिनेश्वरनां कहेवाश्री जाण्यु डे के, म्हारूं मृत्यु आ बागवे दनायी थवानुं : माटे हवे तुं अहिंथी ऊट नासी जा. कारण जो हवणां, बलदेव पावशे तो तने तुरत मारी नाखशे.” में कडं. "हे बंधो! आQ घोर पाप करीने क्यां नासी जावं? वली म्हारूं नावी स्थान क्यों ?" कृष्णे का. "तुं आ कौस्तुन्नरत्न लश्ने फट पांमवो पासे जा अने तेमने तें आ करेला म्हारा मिथ्या अपराधरूप पापनी खबर केजे. तेन उत्तमपणाश्री तने इष्ट वस्तु आपशे, माटे तुं फट तेमनी पासे जा.(जराकुमार, पांमवोने कहे के,) हे नृपतियो! कृष्णनां जीवितपर्यंत बहु दुःख पामेलो हुं त्यांज रह्यो; परंतु तेमना मरण पनी दणाले आशा जेनी एवो हुं बलनना बहु नयने लीधे त्यांथी कट नासीने अहिं तमारी पासे आवतो रह्यो.” महावज्जपात समान कृष्णन मृत्यु सांजली गाढ शोक समूहथीप्राकुलव्याकुल अयेला पांडवो मूर्चा पाम्या बहु वखते शीतल वायुना योगथी तत्काल सचेत श्रयेला तेन दीर्घकाल पर्यंत खेद करीने पठी चित्तमां गाढ नत्पन्न श्रयेला वैराग्यने लीधे परस्पर कडेवा लाग्या के, “ धिक्कार ! धिक्कार !! आ संसारनी स्थितिने के, जेमां अंत वखते आवा पुरुषोनी पण आवी अशुन्न व्यवस्था थाय . निश्चे आपणे पण सर्व सुखसमूहना एक कारणरूप आ संसार त्यजी देवा योग्य छे.प्रा नवमां आपणने संसाररूप समुन्ने विषे वहाण समान श्री नेमिनाथ प्रन्नुना चरणो 1. पान.” पांमवो आ प्रमाणे विचार करता हता एवामां एम बन्यु