________________
पांव चरित्र.
( ४२७ ) जलदी अनिवमे बाली नाखशे. वली दुष्ट एवा तेले फागण मासनी अंधारी चौदसने दिवस तमारा नाश करवानो निश्चय कस्यो वे. " विदुरना आवा समाचार सांजलीने तेज वखते कोइथी न निवारी सकाय एवा वीर नीमसेन बहु कोपथी पोताना म्होटा भाइ युधिष्ठिरने कहेवा लाग्यो के, " हे बंधो ! खरोखर तमारी कमा बहु कष्ट आपनारी बे. हुं एकलोज तमारी प्रज्ञाश्री ए कुलमां कलंकरूप अने अपराधी एवा दुर्योधनने गढ़ाना वेगथी मारी नाखुं. " श्रा वखते युधिष्ठिरे ष्ट पुरोहितने बेतरता बता जीमसेनना कोपाग्रिने पोतानां वचनरूप अमृतश्री शांत कस्यो. पुराहिते पण कृत्रिम भक्तिश्री बहुमान दान व पांगवाने लाक्षाग्रहमां निवास कराव्यो.
वे मन्युं के, कोइ एक दिवस एक वृद्ध स्त्री, पोताना पांच पुत्र अने एक वधु ( पुत्र स्त्री ) सहित त्यां प्रावी चमी. कुंताये कृपाथी तेने ते पोताना लाक्षागृहमां निवास कराव्या. पढी रात्रीने विषे पेला पुरोहित पुरोधने गुप्त - रीते अग्निवमे लाक्षागृहने सलगावी मूयुं. या वखते पोताना पूर्वजवनां पुण्यश्री पांरुवोने हाथ बारणुं आववाथी तेन, कुंता अने शैपदी सहित नासी गया; परंतु महा प्रतापवालो जीमसेन पाबल रह्यो. तेथे पेला पुरोहितने प्रग्निमां फेंकी दीघो. त्यार बाद ते, तुरत दोमीने पोताना बंधुनने मल्यो. पाबल सवारे पेला सात बली मूवेला माणसोने जोइ सर्वे लोक शोक करवा पूर्वक महापापी एवा दुर्योधननी निंदा करवा लाग्या. पबी ते शत्रुन ( कोवो ) नी शंकाथी महा बलवंत एवाय पण पांवो सर्व प्रकारनां सुखने त्यजी दइ केवल पोतानी सत्य प्रतिज्ञा पालवा माटे चाली निकल्या. दवे रस्तामां बहु श्रमश्री थाकी गयेला अने चालवाने असमर्थ एवा कुंता माताए भीमसेनने कह्युं के, “ दे वत्स ! हवे आपले केटलेक दूर जवानुं बे ? हुं अने आ
पदी एक पगलुं पण आगल चालवा समर्थ नथी. वली आ त्हारा न्हाना बे बंधु पण फक्त लाजश्रीज चाले बे. " मातानां आवां वचन सांजलीने भीमसेने माताने तथा ौपदीने पोताना खन्ना नपर बेसास्या. नकुल तथा सहदेवने के उपर बेसारया ने युधिष्ठिर तथा अर्जुनने बने हाथ उपर aar. आ प्रमाणे बए जाने नपामी अति वेगथी जतो एवो ते महाबलवंत भीमसेन, एक रात्रीमां तो बहु दूर कोई एक महावनमां जतो रह्यो पवी