________________
थावच्चा पुत्रनी कथा. (३७) नार जेमणे एवा आपणे सौ फक्त गुरुना दृढ नक्त एवा एक पंथकने अहिं गुरु पाले राखी बीजे विहार करीए." आम विचार करीने तेमज पंथकनी रजा लइने ते चारसोने नवाणुं साधुन बीजे दिवस सवारमा पाट पाटलादि पाईं सोपीने सेलकसूरिथी जूदा विहार करवा लाग्या. पाउल विनीत अने शुभ परिणामवालो पंश्रक मुनि पोताना चित्तमा विचार करवा लाग्यो के, “जो के सेलकगुरु पोताना कर्म वशथी शिथिल आत्मावाला थया ने, तो पण जेमनी पासे आलोक तथा परलोकनुं हितकारी व्रत अंगीकार करयुं ते गुरुने सुशिष्योए त्यजी देवा जोशए नहि. सर्व शास्त्र समूहने जागनारा तथा वखाणवा योग्य गुणवाला ए महात्मा गुरु पोतेज चारित्रना आचरणनो नाश श्रये ते चेती जशे." आ प्रमाणे साधुनने हितकारी तथा अति श्रेष्ठ एवो विचार करीने ते विनीत एवो पंथक, नक्तिश्री. तेवा गुरुनी पण सेवा करवा लाग्यो. वली एकलो उता आलस त्यजी अवसर प्रमाणे सर्व की या ते पोतेज करतो अने चंनी पेठे निर्मल चारित्रने पालतो हतो. चारित्रनुं आचरण करता एवा सेलक गुरु पण लोढानी सांकलोना समूहथी हाथीनी पेठे प्रमादादि शत्रुनना समूहोयी बहु बाधा पाम्या, ते एटले सुधी के, कार्तिक चातुमासनी पर्वणीने दिवसे पण ए महामुनि मीष्ठ एवा नक्तपानने मरजी मुजब जमी अने सुश् रह्या. शुः क्रियामां तत्पर अने चारित्र पालवामां निपुण बुध्विालो पंथकमुनि पण ते दिवस नपवास करी अने गुरुनी नक्ति करी, पतिक्रमण करवा लाग्यो. पनी दमासण करती वखते स्वन्नावथी सरल बुदिवाला ए पंथक यतीश्वरे पोताना मस्तकथी गुरुना चरणने विषे स्पर्श कस्यो. आ वखते तेमना मस्तकना संघटायी जागी गयेला गुरु क्रोधथी आ प्रमाणे कहेवा लाग्या के,“अरे! कया जमपुरुषे अवसर विना म्हारी निशनो नंग कस्यो ? ” परी शंकायुक्त चित्तवाला अने पोताना आत्माने गुरुना अपराधयी मलिन श्रयेला जागता उता पंथक मुनिये सरलगुगोवमे पोताना गुरुने मधुर वचनथी आ प्रमाणे कडूं. “हे प्रतो! हुं आपनो पंथक नामनो आज्ञाकारी शिष्य, आजे कार्तिकीनो दिवस होवाथी हवणां चातुर्मासिक कमासमण करुं बु. म्हारा पोतानां मस्तकना स्पर्शथी आपनी निशनो नंग थयो . आ अपराधनी हुं आपनी पासे कमा मागु दु अने हवे फरीश्री एवो