________________
श्री मल्लिनाथ चरित्र. (३१) पामता उता तेना वारंवार वखाण करवा लाग्या. आ अवसरे त्रण ज्ञानने धारण करनारी अने बहु आन्नूषणोथी सुशोनित एवी मल्लिकुमारीये पोतानी सेंकमो सखीयोनी सा त्यां आवीने सुवर्णनी प्रतिमाना मस्तकना जी नपर ढांकी राखेनु कमल नपामी लीधुं एटले तेमांधी बहु उर्गंध निकलवा लाग्यो. पठी सर्वे राजान, ते महा दुर्गंधथी आकुलव्याकुल श्रश्ने वारंवार पोतपोतानी नासिकाने ढांकवा लाग्या एटले श्री मल्लिकुमारीये नीचुं मुख राखीने बेसी रहेला ते गए राजानने बोध पमामवा माटे निर्मल प्रेमने लीधे का. "हे नूपतियो ! प्रेमवशथी आ प्रतिमाने जोता एवा तमे, निश्चे विरक्त बुद्धिवाला अने नग्मोत्साहवाला केम देखान गे?” राजानए कडं. "हे सुजगे! खरेखर एनो उर्गंध अमे सहन करी सकता नथी, माटे अमे मुख तथा नासिकाने ढांकीने बेग बीए.” मल्लिकुमारीये कडं. “अरे नूपालो ! जरा तत्त्वबुझ्यिा हृदयमां विचार करो तो खरा के, आ सुवर्णमय प्रतिमामां आवो उगंध क्याथी होय ? परंतु हे कितीशे ! में दररोज नोजन करती वखते बहुज रसवालो अन्ननो एक एक कोलीयो ए प्रतिमाना मुखमां नाख्यो . अहो! ए एकग अयेला अन्नना कोलीयानो महा सह गंध नत्पन्न भयो के, जे तमाराथी सहन करायो नहि तो पठी केवल अन्नना आहारथीज वृदिपामेला रुधिर, मजा अने अस्थिने धारण करनारा, अशुन्न पुजलोश्री निरंतर अपवित्रतानां स्थानरुप, जीर्णवृदनां पत्र समान नाशवंत अने शाश्वत सु. खश्री नृष्ट करनारां स्त्रीयोनां शरीर नपर अनंत सुखनी श्छा करनारो कयो पुरुष राग करे ? अहो नूपालो ! माटे तत्त्वबुध्थिी विचार करीने नाशवंत स्वन्नाववाला कामन्नोगने विषे वृथा मोह न पामो तेमज आसक्ति पण न करो. सांजलो. हुं आधी त्रीजा नवने विषे महाविदेहमां महावल नामे राजा हतो अने तमे गए जणा म्हारा मित्रो हता.” आ प्रमाणे निरुपम बुध्विाली श्री मल्लिकुमारीये ते सर्वे राजान पासे पूर्वना बे नवर्नु यथार्थ वृतांत तेज वखते कह। संन्नलाव्यु. वली ते राजपुत्रीये कडं के, “हे मित्रो! जयंत नामना वैमानने विषे तमे देवनवमां असंख्य सुखो नोगव्यां , ते सुखो शं श्रआ मनुष्यजन्मने विषे तमे विसरी गया ? तेमज कल्याणना स्थानरुप पूर्वनी देवआति पण तमने नथी सोन्नरती ?” श्री मल्लिकमारीनी