________________
श्री मल्लिनाथ चरित्र. (३१५) सुखे बेगे हती त्यां तेना घरप्रत्ये आवी अने त्यां ते कममलमा रहेलां जलश्री पृथ्वीने गंटी ते नपर पोतानु दासन नाखीने तत्काल बेठी अने जेम लोकोनी पागल पोताना-धर्मने निवेदन करती हती तेम श्रीमल्लिकुमारीनी आगल पण ते परित्राजिका आदरपूर्वक पोतानो धर्मोपदेश कहेवा लागी. श्रा वखते त्रण ज्ञानने धारण करनारी मलिकुमारीये तेने पूज्यु. "हे सुन्ना: गे.! तुं कहे जोश, स्वर्गादि सुखआपनारो कयो धर्म लोकमां कहेवाय ?" मूढात्मा परिव्राजिकाए कहूं. “ पवित्रतारूप मूलवालो, श्रेष्ठ युक्तिवालो, दानादिगुणोने शोना आपनारो अने स्थापनाने योग्य एवो अमारोज धर्म स्व
दि सुख आपनारो . जेम को मलिन वस्तुने मृतिकानुं लेपन करीने प. जी घोर नाखीये तो ते निर्मल थाय ने तेम स्नानादि शौचथी पापरूप का
दवनो समूह धोवाइ जवाने लीधे जीव निर्मल थाय .” मल्लिकुमारये कहूं. __"हे शुन्ने ! कांश म्हारं वचन सांजल. रुधीरथी खरमायेला मलिन वस्त्रने फ
री रुधीरथीज धोइये तो ते शीरीते नज्वल थाय ? एम हिंसादिकृत्यथी मलि: न येलो जीव, जल विगेरेना स्नानथी शीरीते पवित्र थाय ? उलटो ते सावद्य योगग्री वधारे मलीन थाय .” श्रीमल्लिकुमारीनां आवां युक्तिवालां वचन सांजलीने परिव्राजिका तुरत मौन अश् गइ, तेथी ते कांड पण बोलवाने समर्थ श्रइ नहि. पनी मल्लिकुमारीनी चतुर सखीयोए परस्पर मुखमरमीने पेली नीचं मुखघालीने रहेली परिव्राजिकाने धिक्कार करता कां. “अरे. जम ! मूर्तिवंत सरस्वतीना सरखी अमारी स्वामिनीनी साथे वाद करवामां तुं केम समर्थ था ? आम राजकुमारीनी सखीयोए परस्पर बहु हास्य करयु; तेथी लजावंत थयेली परिव्राजिका तुरत त्यांश्री बहार चाली गइ. वली ते जमहृदयवाली परिव्राजिका, श्रीमल्लिकुमारी नपर व धारण करती ती पोताना मनमा विचार करवा लागी के, “पोताना ज्ञानयी बहु गर्व धारती ए. राजकुमारीये म्हारी मश्करी करी . तो हवे हुं तेनो शीरोते बदलो वालं?" श्राम ते विचार करती पोताना चित्तमां बहु खेद पामी. पठी ते परिवाजिका पोताना परिवार सहित मिथिलानगरीश्री चाली नीकली अने पृथ्वी नपरनमती नमती कांपील्यपुर नगरे आवी पहोची. पापमां प्रीतिवाली अने वीजा मनुप्योने श्रानंद पमामवामां तत्पर एवी ते केटलेक दिवसे जितशत्रु राजाना