________________
श्री पद्म बलदेव चरित्र. (१६३ ) ग्य एवा सङनाना आनंदने माटे तेमने महोत्सव पूर्वक पोतानी मिथिला नगरीमा प्रवेश कराव्यो. पठी तेणे गुणोथी मनोहर एवा श्री रामनी साथे पोतानी पुत्री सीतानो विवाह कस्यो.का ले के-पोताने घेर आवेला नचम वरने कोण न वरे?
पली नारदमुनि जगतूने आनंदकारी सीतानी रूप संपत्ति सांजली आश्चर्यने धरता उता तत्काल जनक पुत्रीने जोवा माटे त्यां आव्या अने जेटलामा तेमणे कन्याना अंतःपुरने विषे प्रवेश कस्यो तेटलामा लांबी जटावाला, पिंगलवर्णा केशवाला अने जयंकर आकृतीवाला ते नारदने जो अत्यंत जय पामेली सोता तत्काल “हे मात ! हे मात !!" एस कहेती कहेती घरनी अंदर पेसी गइ. एटलामां कन्यार्नु रक्षण करवा माटे सखियोए त्यांआवीने नासी जता ते जटावंत नारदमुनिने रोकी दीधा अने सोर कस्यो के, “अरे सुन्नटो! आ पापी एवा तापसने मारो! मारो.!!” सखियोनां आवां वचन सनिली, शस्त्रधारी अनेक सुन्नटो तैयार थक गया. नारदमुनि तेन पासेथी महाकष्टे बूटीने नासी गया अने अपमान माटे सीताने विषे अत्यंत मत्सर धरवा लाग्या, वली क्लेश करावनारा ते नारदे विचारयु के, “वैताढ्य पर्वत पर जश् त्यां चंगति विद्याधरनो नामंगल नामे पुत्र के, जे हवणां युवावस्थाने पाम्यो तो पाणिग्रहण करवाने योग्य थयो , तेने सीतानुं प्रीतिकारी रूप देखाउँ.” आ प्रमाणे विचार करी नारदे चित्रकार पाले सीतार्नु श्रेष्ठ रूप पटमा आलेखावी नामंगल कुमारने देखामधु; तेथी चित्रपट्टने जो प्रसन्न श्रयेला उत्तम बुध्विाला नामंगल कुमारे कर्वा के, “हे नारदमुनि ! मनुष्योमा अचुत एवं आ कोर्नु रूप ले ?" नारढ़े कद्यु. “ मिथिला नगरीना जनक राजानी पुत्री सीता, ए रूप .” एम कही नारदमुनि आकाश मार्गे चाल्या गया. नामंमल कुमार पण सीतानी प्राप्तिने माटे व्याकुल मनवालो अयो. पठी चित्रपटने जोवाश्री दुःखरूप महा समुश्मां बूझी गयेला पुत्रने जागी चंगति विद्याधरे तेने कर्वा. “हे पुत्र ! शुं त्हारा शरीरने विषे को रोग थयो के मन संबंधि कांश पीमा नत्पन्न थइ ? अथवा अदृष्ट वस्तुने मेलववामां चिंतातुर श्रयो देखाय ठे?" ते वखने कुमारना मित्रोए चंगति राजाने कर्वा के, “हे विनु ! मालतीमां ब्रममि पेठे जन