________________
शालिभद्र धन्ना चौपाई
१४१
जाण तिके नर जाणिये रे, जे आपो न ठगावै रे । जीवतडा न कलकीय रे, मूयां कुगति न जावै रे ॥१३॥मो०
॥ दूहा || सालि वचन श्रवणे सुरणी, भद्रा करे विचार । वचन जिसा उडया कहथा, तजै सही संसार ॥१॥ परिण अनुमति देस्यु नही, हु राखिसु समझाय । जो मुझ नै उवेखस, तो क्यु कहयो न जाय ॥२॥ धरम भणी जे गोठिसे, ते गिणस्यै मावीत । मुझने कदे न लोपस, ए नान्हडीयो सुविनीत ॥३॥
ढाल-१६ राण-मल्हार बाता म काढो व्रत तणी, अनुमति कोइ न देसी रे। सुख भोगवि ससार ना, पाडोसी व्रत लेसी रे ॥१॥बा० तू तो इण परि बोलतो, लोका माहि लजावै रे । मुह बाहिर ते काढीय, ते फिर पाछो नावे रे ॥२॥बा० जे जगदीस बडा किया, ते ऊडी आलोचे रे । न्याय जिम तिम बोलता, छोकरवाद न सोचे रे ॥३॥बा० जे साभलस्यै सासरा, तो करस्यै दुख गाढो रे । हास कारण नान्हडा, एवडी वात म काढो रे ॥४॥बा० तू जाणे ब्रत आदरू, सूल किसौ छै पाछ रे । जो अम्हनै निरवाहस्यै, वीर अवर को पाछै रे ॥५॥बा० जे मैं तू जायो हुतो, कहिने कुरण दिन काजै रे । वडपरिण जामण छोडतो, स्युमन माहे न लाजे रे ॥६॥बा० हु जाणु मावीत नी, छोरू पीड न पारणे रे । पण सजम छै दोहिलो, ते तु भेद न जाणे रे ॥७॥बा० विषम परीसा जे सहै, ते तो काय अनेरी रे । हु परि जाणु ताहरी, तिण राखु छु घेरी रे बा०
