________________
ग्गमोगाढो जत्थ सो विसाहनंदीकुमारो पिउच्छाए रण्णो अग्गमहिसीए धूयापरिणयणत्थं पुबमावासिओ चिट्ठइति ।।
अह तं मुणिं दगुण जायपञ्चभिण्णाणेहिं पुरिसेहिं भणिओ विसाहनंदी कुमारो, जहा-सामी ! मुणह तुम्हे एवं पवइहायगं?, सो भणइ-सम्मं न जाणामि, तेहिं भणियं-कुमार! एसो सो विस्सभूई कुमारो जो पुचिं पवइओ, तं लक्खिऊण
जाओ तस्स पुवामरिसेण कोवोत्ति, एत्यंतरे सो तवस्सी तंमि पएसे वचमाणो इरियासमिईवक्खित्तचित्तत्तणेण अतकियमेव पणोलिओ अहिणवपसूयाए गावीए, पडिओ य निसट्ठो धरणीए, ताहे तेसिं विसाहनंदिपमुहपुरिसेहिं दहण तं तहानिवडियं संजायगाढहरिसेहिं को सिंहनाओ अप्फोडिया तिवई दिन्नाओ तालाओ पारद्वो कलयलो, भणियं च महया सहेण-भो भो कत्थ गयं तमियाणि कविठ्ठफलपाडणवलं जेण गोमेत्तेण विनिवाडिओऽसि ?, इमं च । निसामिऊण वलियकंधरो विरसमूई जाब विष्फारियलोयणो अमरिसेण पलोएइ ताव दिट्ठा विसाहनंदिमुपहा पचभिण्णाया य, तयणंतरं च पलीणो से उवसमपरिणामो ववगओ विवेओ समुच्छलिओ महाकोवो समुलसियं वीरियं, धाविऊण य सा गहिया सिंगेमु गावी पडाइयव भमाडिया सीसोवरिं पक्खित्ताय धरणीए, भणिया यते, जहा-रेरे | दुरायारा! दुरुम्मुक्कपरकमा हीणा सव्यसो य विरहिया में उवहसह, न मुणह जहा दुब्बलस्राऽवि पंचाणणस्स सिगाहालसहस्सेहिविन लंधिजइ परकमो, सुलहुयस्सवि विहंगरायस्स न तीरइ सोढं भुयंगमेहि चड्डुलचंचुप्पहारी, तहा---
जइविहु निट्ठरतवकम्मकिसियकाओ वियाणिोऽहमिह। तहविन रे ! तुम्हाणं लक्खेणवि अस्थि मम गणणा ॥१॥
MARNAMAMMURAR