________________
दशवकालिक सूत्र म ६
४७
तम्हा पाणि-वह घोरं, निग्गंथा वज्जयति ण ।११॥ अप्पणट्ठा परट्ठा वा, कोहा वा जइ वा भया । हिंसग व मुस बूया, नोवि अन्नं वयावए ।१२। मुसा-वानो य लोगम्मि, सव्व-साहूहिं गरिहियो । अविस्सासो य भूयाणं, तम्हा मोस विवज्जए।१३। चित्तमतमचित्त वा, अप्प वा जइ वा बहु । दंतसोहणमित्तंपि, उग्गहसि अजाइया ।१४। तं अप्पणा न गिण्हति, नोवि गिण्हावए परं । अन्न वा गिण्हमाणपि, नाणुजाणति सजया ।१५॥ अवभ चरिय घोरं, पमाय दुरहिट्ठिय । नायरंति मुणी लोए, भेयाययण-बज्जियो ।१६॥ मूलमेयमहम्मस्स, महादोससमुस्सयं । तम्हा मेहुणसंसग्ग, निग्गंधा वज्जयति णं ।१७। विडमुन्भेइम लोण, तिल्ल सपि च फाणियं । न ते सन्निहिमिच्छति, नायपुत्त-वो-रया ।१८ लोहस्सेस-अणुफासे, मन्ने अन्नयरामवि । जे सिया सन्निहिं कामे, गिही पव्वइए न से ।१६। जंऽपि वत्थं व पायं वा, कम्वल पायपुछणं । तंऽपि संजम-लज्जट्ठा, धारंति परिहरति य १२०॥ न सो परिग्गहो वुत्तो, नायपुत्तेण ताइणा । "मुच्छा परिग्गहो वुत्तो," इइ वुत्तं महेसिणा ।२१॥ सव्वत्थुवहिणा बुद्धा, संरक्खण-परिग्गहे । अवि अप्पणोऽवि देहम्मि, नायरत्ति ममाइय ।२२।