________________
जैन स्वाध्यायमाला
२०७
एविदियत्था य मणस्स अत्था, दुक्खस्स हेउं मणुयस्स रागिणो। ते चेव थोवपि कयाइ दुक्खं, न वीयरागस्स करेति किंचि ।१००। न कामभोगा समय उवेति, न यावि भोगा विगई उवेति । जे तप्पओसी य परिग्गही य, सो तेसु मोहा विगई उवेइ ।१०१ कोह च माण च तहेव मायं, लोहं दुगच्छ अरइं. रइं च । हासं भयं सोग-पुमित्थिवेय, नपुसवेय विविहे य भावे ।१०२। आवज्जई एयमणेगरूवे, एवं विहे कामगुणेसु सत्तो।। अन्ने य एयप्पभवे विसेसे, कारुण्णदीणे हिरिमे वइस्से ।१०३। कप्प न इच्छिज्ज सहायलिच्छू, पच्छाणुतावे ण तवप्पभावं । एव वियारे अमियप्पहारे, आवज्जई इदियचोरवस्से ।१०४। तो-से जायति पोयणाई, निमज्जिउं मोहमहण्णवम्मि । सुहेसिणो दुक्खविणोयणट्ठा, त्तप्पच्चयं उज्जमए य रागी ।१०५॥ विरज्जमाणस्स य इदियत्या, सद्दाइया तावइयप्पगारा। न तस्स सब्वेवि मणुन्नय वा, निव्वत्तयती अमणुनय वा।१०६। एव ससंकप्पविकप्पणासु, सजायई समयमुवट्ठियस्स । अत्ये य संकप्पयनो तओ से, पहीयए कामगुणेसु तण्हा ।१०७। ।
स वियरागो कयसवकिच्चो, खवेइ नाणावरण खणेण । - तहेव जं दसणमावरेइ, ज चतरायं पकरेइ कम्म ।१०८।
सव्वं तो जाणइ पासइ य, अमोहणे होइ निरतराए । अणासवे झाणसमाहिजुत्ते, आउक्खए मोक्खमुवेइ सुद्धे ।१०६। सो तस्स मव्वस्स दुह्स्स मुक्को, ज बाहई सयय जतुमेयं । दोहामय विप्पमुक्को पसत्थो,तो होइ अच्चंतसुही कयत्थो।११०॥