________________
+
३८४.
जैनकथा रत्नकोप नाग आाठमो.
रे काज ॥ जि० ॥ १२ ॥ एम निष्कारण जगमांहे पापीया रे, बांधे हो कर्मनो राशि || सरल स्वभावी रे जिनदत्तने मनें रे, वरते हो नाव उदास ॥ जि० ॥ १३ ॥ एक दिवस नृप रहवाडी चढ्यो रे, गयो उद्यान मकार ॥ वलतां विचाले रे कुंमल काननुं रे, पडीयुं रे कोइक वार ॥ जि० ॥ १४ ॥ घरे प्रवीने रे रायें जालीयुं रे, कीधो हुकम कोटवाल || कुंमल जोवा रे तुरत ते चालीयो रे, वसुदत्त थइ उजमाल || जि० ॥ १५ ॥ कर्म संयो गें रे कोइक कारणें रे, तिए वादें जिनदत्त ॥ प्रागल चाल्यो रे बाहिर ति समे रे, जो जो नावीनिमित्त ॥ जि० ॥ १६ ॥ कुंमन दीव्रं रे तेणें मारग पड्युं रे, तजि मारग तेली वार ॥ दूर थइने रे लगो नीसखो रे, सामुं न जोयुं लगार ॥ जि० ॥ १७ ॥ यतः ॥ श्रात्मवत्सर्वभूतानि पर इव्याणि लोष्टवत् ॥ मातृवत्परदारांध, यः पश्यति स पश्यति ॥ १ ॥ यः प वादे ॥ पूर्वढाल ॥ वसुदत्त याव्यो रे फिरतो तिहां कने रे, पडीयुं कुं मल देखि ॥ तुरत जेइने नृपने सोंपीयुं रे, नृप लह्यो हर्ष विशेष ॥ जि० ॥ १८ ॥ नरपति पूबे रे किहां ए पामीयुं रे, ते कहे जिनदत्त हाथ ॥ जिनदत्त शाक रे परधन नवि हरे रे, एम बोले पुरनाथ || जि० ॥ १९ ॥ कहे वसुदत्त ए सरिखो को नहिं रे, चोर ावर रे संसार | धर्मी नाम धरावी धीरवे रे, पश्यतोहर ए धूतार ॥ जि० ॥ २० ॥ नाम न लीजें रे साहेव एहनुं रे, एहवो नीच न कोय ॥ दुर्जन याव्या रे दावने चाल वेरे, रूयो नृप सुणी सोय ॥ जि० ॥ २१ ॥ वध यादेश को कोटवा लने रे, काने काचा हो राय ॥ जो जो विपयथकी विप निपन्युं रे, कीधां कर्म न जाय ॥ जि० ॥ २२ ॥ क्रोधवशें वसुदत्तें वांधीयो रे, जिनदत्तने ततकाल ॥ पुरमा सदु कोय हा हा रव करे रे, ए धुं ययुं रे अकाल ॥ जि० ॥ २३ ॥ जिनदत्त जेवो धर्मी को नहिं रे, न करे एम अन्याय ॥ पण डर्जन वसुदत्त जंजेरीयो रे, शान विद्वणो ए राय ॥ जि० ॥ २४ ॥ कहेा न मोने रे राजा कोइनुं रे, वसुदत्त रोप अपार ॥ रक्तचंदनें जेपी तनु तेनुं रे, यो कणवीर सिंगार ॥ जि० ॥ २५ ॥ रासन उपरें ते चढा वीयो रे, जे चाल्यो वसुदत्त | जुन जिनदत्त व्यवस्था शी नही रे, कर्म उ दय बलवंत ॥ जि० ॥ २६ ॥ विरस वजाडे रे मिंमिम यागले रे, पडे बहु वांसे हो मार ॥ ॥ नागर जन परिजन रोवे घणुं रे, ए गुं कस्युं किरतार