________________
१५८ जैनकथा रत्नकोष नाग आठमो. मुःख ॥ ह ॥ १२ ॥ नाथ अनाथ परें मुने, मरती देखीने कंत ॥ कां -करुणा नथी धावती, निरखो नयणें संत ॥ हं ॥ १३ ॥ कूडो मोह देखाडी कामिनी, प्रगट पाड्योजी पास ॥ जिनरहित अवलोकियुं, मुख मुर्गति जिम तास ॥ ह ॥ १४ ॥ यदें नाख्योजो पूतथी, पडतां वींध्यो त्रिशूल ॥ फल पाम्यो मुझ वंचना, खड्ग हणीयोजी मूल ॥ ह ॥ १५॥ थइ के. जिनपालनें, वोले मीठा जी बोल ॥ गति होशे जेम बंधुनी, जो चित्त दुन मम मोल ॥ ह०॥ १६ ॥ कूड लही तेहनु रह्यो, निश्चल चित्त विचार ॥ यद संघातें जी मावियो, चंपावनह मकार ॥हा॥ १७॥पाबी वली गइ व्यंतरी, यद पण वलीयो जी तेह ॥ खम्यो कर जोडी जिनपा लने, आणी नक्ति सनेह ॥ ह ॥ १७ ॥ घरे आव्यो मलीयो निज तातनें, एक दिन वीर जिवंद ॥ आव्या पुत्र पिता गया वांदवा, थया प्रनु पासें मुणिंद ॥ ६ ॥ १५ ॥ जिनपालित मुनिवर जलो, कीधो उय । विहार ॥ तप तपीयां अति आकरां, कस्यो आतमनो उदार ॥हा॥ को संबंध मुनीश्वरें, अमरमुनिने हो काम ॥ कहे उपनय हवे एहनो, ते निसुणो मन ताम ॥ ह ॥ २१ ॥ ढाल कही ए वीशमी, त्रीजे खंमें रसाल ॥रामविजय कहे धन्य मुनि, बेदी विषयनी जाल ह॥२॥५७६॥
॥दोहा॥ दोय वणिक. जिम जीवडा, सवि संसारी जाण ॥ रत्ना देवी जेम वली, अविरति वार वखाण ॥ १ ॥ अविरतिथी जे उपन्यो, सुःख तणो समु दाय ॥ शवगृलागत नर इहां, जाणो मनमां नाय ॥२॥ जेम स्वरूप तेणें कद्यु, निज अनुभूत अशेप ॥ तेम अविरति दुःख दावे, गुरुनपगार विशेप ॥३॥ जेम शैलक तारक थयो, तेम संयमगुण सार ॥ सुःखीयानां सुख उहरे, ऊतारे नवपार ॥ ४ ॥ जेम देवीने वश पड्यो, जिम रदित दु:ख दीत ॥ तेम अविरति वश जीवडो, देखे दुःख धनीठ ॥ ५ ॥ दूर रह्यो देवीथकी, नवी लोपी यदवाण ॥ कुशलें आव्यो निजपुरि, ते जिनपाल सुजाण ॥ ६ ॥ अविर तिथी विरम्यो रहे, न विराधे चारित्र ॥ निःकर्मा थप नीपजे, मुनि शिवसुरक पवित्र ॥ ७ ॥ ते माटें वत्स सांजलो, विरु विषय विलास ॥ सुमणे मनमा नापजो, जो शिवपुरनी आश ॥॥ सूधा संयम धर यया, निसुणी गुरु उपदेश । शुद्ध आचारे संचरे, नहिं कपाय लवलेश