________________
एट
जैनकथा रत्नकोप नाग आठमो.
यहो जुन एहनुं जाल रे || वं० ॥ ८ ॥ तुने नख लागी वालहा रे, मुने नूख जागी जोइ ॥ क्षण एक एहनो संग न तजूं रे, मुऊने न कदेशो को रे ॥ चं० ॥ ए ॥ हुं देखी मोह्यो एहनें रे, महारे ए जीवनप्राण || सुण मित्र मनमां दुःख धरे रे, ए हुई कवण विन्नाय रे ॥ वं० ॥ १० ॥ मुक चिंता महारी वीसरी रे, ए थ सवली पीर ॥ एम हृदय जिंतर दुःख घरे रे, करे ते नयणे नीर रे ॥ बं० ॥ ११ ॥ वेडु गाढस्वरगुं रुवे रे. सवि सांनखां घरवार || वैरागरंगविना नहिं रे, कोइ मोहनो उपचार रे || वं० ॥ १५ ॥ तेह वेलामां व्यावियो रे, प्रासादकारक शेठ ॥ रोइने कांइ थाउ दुःखीया रे, कोण करो तुम वेठ रे ॥ वं० ॥ १३ ॥ हुं रत्नसारानिध नलो रे, तुमें दाख वो दुःख मुऊ ॥ वात विष नांखे ढुंते रे, केम जलाये प्रयुऊ रे ॥ वं० ॥ १४ ॥ हवे वात को चित्तनी रे, सुणो खंम त्रीजे ढाल ॥ राम कहे पर डुःख भंजन रे, धन्य धन्य जे उजमाल रे ॥ वं ॥ १५ ॥ सर्वगाथा १६० श्लोकप ॥ दोहा ॥
॥ मित्र कहे सुप तातजी, ए मुऊ मित्र अजाण ॥ गुं जाएं एहने शुं ययुं, मोह्यो रूप पहाण ॥ १ ॥ शेठें समजाबी कयुं, पण नवि मूके राग ॥ शेठ सचिंतो चिंतवे, थाली मन वैराग ॥ २ ॥ कामागारी का मिनी, मोह्यो सवलो लोक || सुर नर किन्नर नोलव्या, ए जग महोटो शोक ॥३॥ यक्तं ॥ तावन्मोनी यतिर्ज्ञानी, सुतपत्री जितेंयिः ॥ यावन्न योषितां दृष्टि, गोचरं याति पुरुषः ॥ १ ॥ दोहो सोरठी ॥ तप जप संयम ताम, नर साधे निरता वां ॥ हिये न लागे जाम, नयण्वाण नारी तणां ॥ ४ ॥ मित्रानंद कहे शेठजी, शो करगुंज उपाय | कुछ रमणीनुं रूप ए, मुऊने कहो समजाय ॥ ५ ॥
॥ दाल सातमी |
॥ नवण सनूणा नंदना रे लो ॥ ए देशी ॥ शेठ कहे सुणो चाइना रे लो, खरा दीसो तो रे काहिला रे जो ॥ खवर नहिं ए श्रमने रे लो, कोण रमणी कहुं तुमनें रे लो || १ | वे कारीगर एहनो रे लो, सोपारक पुर जेनो रे जो ॥ ग्रर नामें सुनवार ते रे लो, ते एहनी करनार ने रे लो ॥ २ ॥ मित्रानंद कहे एहनी रे लो, सार करो जो देहूनी रे ॥ खवर नेड़ या सही रे लो, शेठजी उत्तर यो वही रे लो ॥ ३ ॥ शेव करे