________________
जैनकथा रत्नकोष नाग पाचमो. थनो दृष्टांत कहे . ( दिनचरः के० ) दिवसे विचरनारो एवो ( निशाक रोपि के० ) चश्मा पण (प्रनां के०) कांतिने (न धत्ते के०) धारण कर तो नथी. (च के०) वली (पयोनृत् के० ) मेघ, (अकालपृष्ठः के०) अ कालें वरसे तो (न स्तूयते के०) वखणाय नही. तेम देशावकाशिकने त्या गनारो कोकाशनामा सूत्रधार,अने काकजंघनामा राजा काकजंघनी साथें जे वर्ते, ते सकाकजंघ कोकाश जाणवो. तेनी पेठे थाय ॥ ४ ॥
याहिं काकजंघकोकाशनो दृष्टांत होवाथी तेनी कथा कहे... विदेहा नगरीनेविषे काकजंघनामा राजा अने कोकाशनामा सूत्रधार वसे . ते कांकजंघराजा लाकडाना संचायें गोठवेला एवा गरुडपर बेसीने फरेने तथा ते कोकाशिक लाकडाना संचावाला अश्वनपर बेसीने फरे ले. ते सूत्रधार ने लोको कोकाशी एवे नामे कहे . ते काकजंघ परमजैन हतो, पोता नी विद्याना बलेंकरी समेत शिखर पर्वत तथा अष्टापद प्रमुख तीर्थने विषे श्रीदेवाधिदेव अरिहंत प्रनुने नमस्कार करे ने एकदिवस ते काकजंघे, प्रा तःकालनेविषे गुरुनी पासें जा नगरथी माहारे बाहेर जावू नही. एवा देशावकाशिक व्रतने ग्रहण कह्यु.पनी एक दिवस ते एक पोतानाज गामने विषे संचायें करीचालता एवा काष्ठना घोडा नपर बेसीने गगनमार्गनेविषे चालवा लाग्यो गामबाहेर निकली गयो दैवयोगें ते काष्ठना अश्वनी कीलि का नांगी. तेवारें आकाश थकी पर्वतनी उपर पड्यो. त्यां मरण पामवाथी व्रतनी विराधनायेंकरीने ते काकजंघ उर्गतिने पाम्यो. माटे व्रत ग्रहण क र, ते को दिवस अजाण पणायें पण बोडवू नही ॥ ४ ॥ गुरुवचनवियोगाऽझातदेशावकाशो, विपदि तरतिपुण्याच्चेद्यथा लोहजंघः॥ दयमयसपनावाः स्वामिना वाह्यमानाः सततममि तगत्या किं हितं स्वस्य कुर्युः ॥५०॥ देशावकाशिकव्रतक्षारं॥
अर्थः-( गुरुवचन वियोगाझातदेशावकाशः के० ) गुरु वचनना वि योगें करी नथी जाण्यं देशावकाशिकव्रत जेणे एवो पुरुष जो पण ( विपदि के० ) विपत्तिने विषे पडे दे तो पण ते व्रतरूप ( पुण्यात्के) पुण्यथकी (तरतिचेत् के) तरे ने केनी पेठे ? तो के (यथा के०) जे म (लोहजंघः के०) लोहजंघ नामा चंप्रद्योत राजानो लेखकहार