________________
श्री भुवनानु केवलीनो रास.
२२५
ऐ
सहु साधें, कोपे क्रोधें घणे ॥ म० ॥ १४ ॥ उगलपचाशमी ढाले, उदय एम उचरे ॥ ० ॥ शत्रू कोई क्रोध समान, बीजो बल नवि करे ॥ ० ॥ १५ ॥ ॥ दोहा ॥
॥ निरूप थई याकला, नृकुटि चडावे नूर ॥ त्रांबावरलो तपतपे, को धें दी क्रूर ॥ १ ॥ यांखो ऊंबाडा जिसी, रोषें राती थाय ॥ मातम मं मलनी परें, सामुं कि न जोवाय ॥ २ ॥ शीताकुल परें थरथरी, स्वेद बिंडु करं || मुहमांथी जिम तिम लवे, विकल परे विलखत ॥ ३ ॥ अ निकुंमस्यो उलखी, बोलावे नहिं कोय ॥ अवश्य अंगारापरें, सहेजें बो लाव्यो सोय ॥ ४ ॥
॥ ढाल पचाशमी ॥
॥ वूता दल वादल हो नदीयां नीर चव्यां ॥ ए देशी ॥ एकदा ते ब्राह्मण 'हो, हल खेडे खेत्रें ॥ जो वाकुल नूमें हो; नवि जुए नेत्रें ॥ १ ॥ नखेडे बहु ढें पाहो, जिहां जाजां जडियां ॥ हल नवि चाले हो, खडके तरु थडि यां ॥ २ ॥ कुशें पड्यो कुचो हो, वली गोधो गली ॥ ते ताजो तरुणो हो, मांसालो बलियो ॥ ३ ॥ पण जाए ते बेसी हो, नवि चाले दमि ॥ त्या विप्र ते क्रोधें हो, सूधो धमधमि ॥ ४ ॥ पराणें ते मारे हो, तो पण नवि चाले || तव नायें काली हो, बहु खारो घाले ॥ ५ ॥ वासे ने पासे हो, खंधे खरीएं खारें ॥ जंघ ग्रीवा नदरें हो, बहु माखो यारें ॥ ६ ॥ तव जीन काढीने हो, ते भूमिसुं रह्यो लिपि ॥ वैश्वानरें प्रेयो हो, तव थ यो विप्र खप ॥ ७ ॥ तव पूबडुं मरडे हो, वली दंतें करडे | शकट बधीने हो, दंत घणुं घरडे ॥७॥ तव खेत्रने ढलीए हो, मारे दूरे रही || मोटे म हास्थूले हो, पूरी तेणे मही ॥ ए ॥ त्यारे ते थाको हो, जव थयो थलि यो ॥ ढेपां ते तले हो, ते बलद मुगलिने ॥१०॥ तो पण ते जडनो हो, रोष न करी ॥ दाध्यो विशेष हो, जिम लहेरें दरिन ॥ ११ ॥ महाको धने पूरे हो, हृदयांतर रेल्यो । समकितने प्राणें हो, तव ततक्षिण मेव्यो ॥ १२ ॥ तव मिथ्यादर्शन हो, मोहादिकें मली ॥ गजे कालीने हो, ते ना ख्यो नरके वली ॥ १३ ॥ तिमज नमाड्यो हो, जवनी कोडी गमे ॥ ते काल अनंते हो, खावे न उंचो किमे ॥ १४ ॥ पंचाशमी ढालें हो, उदय रतन्न कहे ॥ समकित विना नवनो हो, कोइ न पार लहे ॥ १५ ॥
२९