________________
១០០ - जैनकथा रत्नकोष भाग पांचमो. अवस्था देन्य ॥ गु० ॥ ७ ॥ परें परें पीस्यो घणुं रे, सवधू सुता समेत ॥ मिथ्या दर्शनने जेणे रे, रंगेगुं रणखेत ॥ गु०॥ ॥ पाईयो धर्म प्रसाद नो रे, मोद तरुनु मूल ॥ धरवा गुण सुपीठने रे, फणीश्वर जे महा स्थूल ॥ गु०॥ ए ॥ सुख स्मृति विपदने ते नहीं रे, जे तूतो न आपे एह ॥ सम्यक् आश्रित सत्वने रे, पहोचाडे नव बेह ॥ गु० ॥ १० ॥ तनुजा बे एक तेहने रे, सकल सौनाग्य सदन्न ॥ धर्म बुदि सहि तेहy रे, नाम डे गुण निप्पन्न ॥ गुण॥११॥ जंतु जे एहने नजे रे, निबिड धरीने नेह ॥ सम्यक् दर्शन मंत्रीनुं रे, दर्शन पामे तेह ॥ गु० ॥ १२ ॥ दीठो जे उरगति हरे रे, शरणे राखे सदीव ॥ मोहादि त्रास पामे मने रे, जेहने नामे अ तीव ॥गुण॥१३॥ तस उहिता न लही जिणे रे, ते दर्शन न लहे तास ॥ सत्व ते शरर्ण विना सही रे, पग पग पामे त्रास ॥ गु० ॥ १४॥ जो गर जू होय तूं तेहनो रे,तो सा मेसुं तुज ॥ जिम नागेजवयातना रे, मननी मटे अनुज ॥ गु०॥ १५॥ पांत्रीशमी ढाल ए कही रे, जे मोहनीमांजे जाति ॥ सांजल जो साचे मने रे, उदय वदे इणि नाति ॥ गु० ॥१६॥
॥दोहा॥ ॥ दर्शन तेहनुं देखवा, उत्सुक हूंडं आज ॥ दया करी देखाडिये, क हूं मेली लाज ॥ १ ॥ तव गुरुराजें तेहy, योग्यपणुं ते जोय ॥ श्रुतिमु खें सुविस्तरपणे, जपावे तक जोय ॥ २ ॥ मोह मिथ्या दर्शनतणा, कुद ष्टि साथै जोडि ॥ अवगुण फरी तिणे उचस्या, कुधर्मबुदिना कोडि ॥३॥ शुभ धर्म सूधी परें, त्यां लगे कह्यो अविरुच ॥ आदरवानी एहने, ज्यां लगे उपनी बुझ ॥४॥ सर्वगाथा ॥
॥ ढाल बत्रीशमी॥ ॥ लेख आपीने कहावे ॥ ए देशी ॥ तव मगन थश्ने तेह, सशुरुने क हे सस्नेह ॥ जगवन तुम श्रुति सुपसाएं, धर्म बुद्धि हूं पाम्यो उडांहि ॥ ॥१॥ चित्तमा हवे चाहूं करेवा, तुम नाषित धर्मनी सेवा ॥ कुदृष्टि कुधर्म बुझिनो, संग न करूं अन्य लिंगीनो ॥२॥ नांषो करी तेणे सुपसाय, शु ६ धमें विधान नपाय ॥ तव गुरु कहे तारीए थिरता ॥ था अमने न बाहनी करता ॥ ३ ॥ श्रोता श्रुत अर्थी लाधे, वक्ता, महाबल वाघे ॥ गुम धर्म विधान कहेवाने, अमे पण थया एकतानें ॥ ४ ॥ शुद्ध धर्मनो