________________
१५० जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमोः लतांज तपना प्रनावथी जेने सर्व लब्धि प्राप्त थ डे एवा झपिनां वाक्य थी आकाशमांथी बारकोटी सुवर्णनी तृष्टि थइ,वेश्याना घरना आंगण मां सोनामोरोनो मोहोटो ढगलो थ गयो, पनी मुनि ज्यारे चाल्या, त्यारें ते वेश्यायें तेनो लेडो पकडी लीधो, अने पोतानुं इव्य जे वृष्टिथी आव्यु हतुं ते, मोह नत्पन्न थवाथी वेश्याने घेर रहीने त्यां नोगव्यु, प्रतिदिन दश पुरुषने प्रतिबोध करीने पढ़ी जोजन करे एम बारवरस त्यां रहीने उदय आवेलां नोग्य कर्म नोगवीने वारवर्षने अंते नवजणने प्रतिबोध्या अने दशमो पुरुष कोइ न आव्यो तेवारें अंते वेश्यायें हास्यथी कह्यु के आजे दशमा तमेंज था एवां वेश्यानां वचनथी प्रतिबोध पामीने फ रीने पानी प्रव्रज्या ग्रहण करी, मोदे गया,
हवे कार्तिक स्वामीनी कथा कहे . पूर्वे पृथ्वीने विपे प्रचंझ एवा पो ताना हाथेकरी अखंम वैरिमंमल जेणे जीत्यु ले एवो अने सर्व कलाथी पूर्ण तथा ब्रह्मानी करेली सृष्टिमांहेला कोइथी जीताय नहि एवो तारक नामनो दैत्य हतो, ते पापियें अनेक तीर्थोनो तथा देवनी प्रतिमानो विध्वंस करी नारख्यो, तथा घणा लोको अने घणा गामनो नाश कस्यो ए प्रकारे ज्यारें म होटो उपश्व थयो, त्यारे सर्व देवता एकता थइने ध्यानमां वेता शंकर देव पासें गया,त्यां तारकासुरनो सर्व जुलम शिवजीनी पासे निवेदन कस्यो, शिवजीयें कर्तुं बधुं सारं थशे, तमो चिंता करशो नहिं थोडा वखतमा त मारा दुःखनो पार आवशे आम कही, देवोने विसर्जन कस्या पडी हेमा चल पर्वतनेविषे शिवजीयें पार्वती साथै महामैथुन को, तेथी कार्तिकस्वा मी नामा पुत्र उत्पन्न थयो, ते जन्मथी ब्रह्मचारी रह्यो तेणे तारक दैत्यने मास्यो अने सर्व देवताउनु कुःख निवृत्त कमु, माटे माननो त्याग करवो.
स्वस्यापरस्य च बलान्यविचिंत्यमानः, शक्रान्यमित्रचम रेंज्वदापदे स्यात् ॥शुक्रः कदाचिदिद चेत्तनुते प्रकाश,ले शं ततः स्थगयतींमदो महत्कि ॥२२॥मानप्रक्रमः॥ अर्थः-( स्वस्य के० ) पोताना ( च के०) वली ( अपरस्य के ) पर नां (बलानि के०) शक्त्यादिकने (अविचिंत्यमानः के०) न चिंतन करतो एवो बतो अनिमान करी महाबलवाननी साथे वैर करे, तो ते फुरवने