________________
११६ जैनकथा रत्नकोप नाग पांचमो. (पुष्पसौरनवृतः के० ) पुष्पसौरजने धारण करतो बतो ( क्लिश्यति के०) क्वेश पामे जे. एटले सुगंधनी लालचमां नाखीने ते सर्पने गारुडी लोको बंधनमां नाखी कुःख आपे . ( च के० ) वली (गंधातितृट् के० ) गंध ने विपे अत्यंत ने तृष्णा जेने एवो (अलिः के०) चमर, ते (सायं के०) सायंकालने विपे (अंबुजकोशवंधनं के० ) कमल कोशना बंधनने (प्रा प्नोति के) पामे . एटल्ने चमर जे जे ते सुगंधना लोनें कमल गंधने ले वा माटे कमलमां जश् वेसे, तेवामां सायंकाल पडवाथी कमल कोशबंध थइ जाय. तेथी तेमांज मरण पामे, माटे अतिसुगंधासक्त प्राणी सुबंधु मंत्री अने सर्प तथा चमरनी पेठे क्लेश पामे ने. (तत् के० ) ते माटे गंध नी अत्यासक्तिनो त्याग करवो ॥ ए.॥
आहीं सुबंधु मंत्रीनी कथा कहे . पाडलीपुरने विपे मौर्यवंशनो चं गुप्त नामा राजा राज्य करे के तेनो बुद्धिचतुर चाणाक्य नामा मंत्री , ते चाणाक्ये अवसर पामीने नातमां थोडं थोडं विप नावीने राजाने खवराव्युं एक दिवस कोइएक राजानी राणी पोताना स्वामीनी साथें ज मवा वेती परंतु ते तो जमतांज विप प्रयोगें करी मरण पामी. चाणाक्ये राणीनुं नदर विदारीने पेटमा गर्न हतो तेने जीवतो काढयो ते बोकरानुं नाम बिंडसार एबुं आप्यु. चंगुप्त स्वर्गमां गयो त्यारे तेनो पुत्र विंसार राजगादीयें वेतो. एवा वरवतमां चाणाक्यनो वैरी सुबुद्धि नामनो मंत्री हतो तेणे एकांते बिछुसार राजाने कह्यु के तमारी मातानुं पेट, चाणाक्ये फोडी नास्युं, ते सांजली राजाने रीश चडी पनी प्रजातमां ज्यारे चाणा क्य याव्यो त्यारे तेनाथी पराङ्मुख थइ वेगे. ते राजायें सुबंधुने घर प्राप्यु, ते घरमां एक मंजुपा हती तेमांथी एक सुगंधवासनो दाबडो सुबंधुने मल्यो,सुगंधयकी वासनुं आघ्राण कयुं तेमां लखेलो एक पत्र मला याव्यो, तेमां लरव्यु हतुं जे आ सुगंधोने सुंघीने जे पोतें जोग वशे, रूडा वस्त्रोने धारण करशे, रूडां जोजन करशे ते मरण पामशे अने आ दाबडाने सुंघी ने कपिनी पेठे जे रहेशे, ते जीवशे. इत्यादि वांचीने विपरीत चालवाथी सु बंधु मंत्री आलोकमां महाकष्टोने पाम्यो भने परलोकें नरकनां दुःख पाम्यो.