________________
१०० जैनकथा रत्नकोष नाग पाचमो. संदेपथी कहे जे,कह्यु ले के ॥जो कन्नाइ घणेणय, निमंतिउ जुवर्णमि गिहि वयणे ॥ नयरम्मि कुसुमनामे,तं वयर रिसिं नमसामि ॥१॥ एक दिवस धन दत्तव्यवहारीना गृहनेविषे आवेली साध्वीय दत्तव्यवहारीनी पुत्री पासें वजस्वामीना रूपनुं वर्णन कयुं. ते सांजली ते कन्याये मनमां विचायुं जे महारे वजस्वामीनेज परण, अने जो तेम नहीं बने तो अमिमां पडीने म रण कर, पण अन्यजननुं पाणिग्रहण करवु नहिं. पड़ी ते कन्यानो बाप कोटि धन लश्ने वजस्वामी पासें श्राव्यो अने कह्यु के हे स्वामिन् ! आ क न्याने अने धनने अंगीकार करो. त्यारे वजस्वामीये कह्यु के अमें जो प्र मदाने जीयें तो अमारुं यतिपणुं क्यों रहे? ते विचार करो. एवा तेमना उपदेशथकी कन्याने पण बोध एयो. तेवारे ते कन्यायें पण वैराग्य पामीने वजस्वामीना हाथथीज दीक्षा ग्रहण करी ॥ ४ ॥ तपःशिवकुमारवञ्चरति मंदिरस्थोऽपि यः, सदेवपरिपद्यपिद्यु तिमहत्त्व विस्फूर्तिनृत् ॥ कृशान्वकृशतापनोल्लसितवर्णिकं कां चनं, न धातुषु विशिष्टतां नृपतिमौलितामेति च ॥ ५॥
अर्थः-( यः के०) जे पुरुष, (मंदिरस्थोऽपि के० ) मंदिरने विपे रह्यो बतो पण (शिवकुमारवत् के०) शिवकुमारनी पेठे एटले जेम जंबुस्वामीनो जीव पूर्वला नवे शिवकुमार नामे हतो तेणे मंदिरने विपे रह्या उतां पण पांचशो अंतःपुरीमध्ये वार वर्ष पर्यंत तप कयुं अने पारणामां आंबिल कयुं, तेनी पेठे (तपः के० ) तपने ( चरति के०) कोइ पण पुरुष घरमे विपे रह्यो बतो पण आचरण करे ले तो (सः के०) ते पुरुष, (देवपरिपद्यपि के० ) देवताउनी सनाने विषे पण (द्युतिमहत्त्व विस्फूर्तिनृत् के०) तेज ना महत्त्वनी विस्फूर्त्तिने धारण करनारो थाय . त्यां दृष्टांत कहे जे के (कशान्वशतापनोन्नसितवर्णिकं के०) अग्निना महोटा तापें करी प्रकाशित डे वर्ण जेनो एवं (कांचनं के०) सुवर्ण जे जे ते, (धातुषु के०) सर्व धातुनने विषे (विशिष्टतां के०) विशेषपणाने झुं (न एति के ) न पामे ? ना पामे बे (च के० ) वली (नृपतिमौलितां के) राजाना मुकुटपणाने झुं नथी प्राप्त थातुं ? ना प्राप्त थायज जे. एम घरमां वेशी तप करनारा पण महा अमिमां तपावेला सुवर्णनी पेठे सर्वने विषे उत्तमताने पामे . एम जाणवू.