________________
ਉਹ ਆਗਮਾਂ ਦਾ ਜਾਣਕਾਰ ਉਸ ਅਪਵਾਦ ਦਾ ਆਚਰਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਸੰਸਾਰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਡੁੱਬਦਾ। ਸਗੋਂ ਉਹ ਜਿੰਨੇਸ਼ਰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਆਗਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਸੰਸਾਰ ਸਾਗਰ ਤੋਂ ਪਾਰ ਉੱਤਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ॥1॥ | ਇਸੇ ਲਈ ਸਤਰ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸੁੱਖ ਪੁਰਵਕ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਅਸ਼ੁੱਧ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤਾਂ ਬਿਮਾਰ ਦੇ ਉਦਾਹਰਣ ਨਾਲ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਨਾ ਹੋਣ ਤੇ - ਅਸ਼ੁੱਧ ਲੈਣ ਅਤੇ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਭਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ॥52॥
ਤੀਰਥੰਕਰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਏਕਾਂਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੀ ਅਨੁਮੋਦਨਾ (ਹਮਾਇਤ ਕੀਤੀ ਹੈ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋਕੀਆ ਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਗਿਆ ਹੈ ਕਿ, “ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸੱਚੀ ਭਾਵਨਾ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ॥53॥. | ਇਲਾਜ ਨਾ ਕਰਵਾਉ, ਜੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਣ ਕਰਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਰੱਖਦੇ ਹੋ। ਜੇਕਰ ਕਸ਼ਟ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਸਹਿਣ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਯੋਗ - ਮਨ ਵੱਚਨ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਨਸ਼ਟ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਭਿੰਅਕਰ ਜੰਗਲ ਆਦਿ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਔਖੇ ਰਸਤੇ ਦੇ ਆਉਣ ਤੇ ਜਾਂ ਰੋਗ ਆਦਿ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕਰਨ ਯੋਗ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਧੂ ਇੱਜ਼ਤ ਨਾਲ ਅਤੇ ਯਤਨਾਂ (ਸਾਵਧਾਨੀ) ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ॥54-55॥ | ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ, ਸਮੇਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸ਼ੁੱਧ - ਅਸ਼ੁੱਧ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਬਲਦ ਦੀ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਤੱਕ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਦੀ 18 ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ। ਮਾੜੇ ਹਾਲਾਤ ਅਤੇ ਅਕਾਲ ਦੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਤੇ, ਰਾਜਾ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੋ ਜਾਣ ਤੇ, ਡਰ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ, ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਆਦਿ ਕਾਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਯਤਨਾਂ ਨਾਲ ਆਧਾ ਕਾਰਨ ਆਦਿ ਦਾ ਸੇਵਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ॥56-57॥
