________________
ਪੰਜਵੇ ਅਧਿਐਨ ਵਿਚ ਗੋਚਰੀ (ਭੋਜਨ-ਪਾਣੀ ਮੰਗਨ) ਦੀ ਵਿਧਿ, ਭਿਕਸ਼ਾ ਹਿਣ ਕਰਨ ਵਿਚ ਕਲਪ (ਯੋਗ) ਅਕਲਪ (ਨਾ ਲੈਣ ਯੋਗ) ਅਤੇ ਦੋਸ਼ ਪੂਰਵਕ ਭੋਜਨ ਲੈਣ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਹੈ।
ਛੇਵੇਂ ਅਧਿਐਨ ਵਿਚ ਰਾਜਾ ਪ੍ਰਧਾਨ, ਕੋਤਵਾਲ, ਬ੍ਰਾਹਮਣ, ਖਤਰੀ, ਸੇਠ, ਸਾਹੁਕਾਰ ਦੇ ਪੁਛਨ ਤੇ ਸਾਧੂ ਜੀਵਨ ਵਾਰੇ ਦਸਨਾ, ੧੮ ਸਥਾਨਾਂ ਦੇ ਸੇਵਨ ਨਾਲ ਸਾਧੂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਭਿਖਸ਼ੂ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਅਤੇ ਸੰਜਮੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਫਲ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਸੱਤਵੇਂ ਅਧਿਐਨ ਵਿਚ ਸਾਵਦਯ (ਪਾਪਕਾਰੀ) ਨਿਰਦੋਸ਼ ਠੀਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਸਵਰੂਪ, ਸਾਵਦਯ ਭਾਸ਼ਾ ਛੱਡਨ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼, ਨਿਰਵੱਧ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਆਚਰਣ ਦਾ ਫਲ ਅਤੇ ਵਾਕ ਸ਼ੁਧੀ ਰੱਖਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਤੇ ਜੋਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਅੱਠਵੇਂ ਅਧਿਐਨ ਵਿਚ ਸਾਧੂਆਂ ਦਾ ਆਚਾਰ, ਵਿਚਾਰ, ਛੇ ਕਾਇਆ ਦੇ ਜੀਵਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ, ਧਰਮ ਦਾ ਉਪਾ, ਕਾਮਨਾ ਨੂੰ ਜਿੱਤਨ ਦਾ ਤਾਰੀਕਾ, ਗੁਰੂ ਦੀ ਆਸ਼ਾਤਨਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਨਾ) ਤੋਂ ਬਚਨ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼, ਨਿਰਵੱਧ ਭਾਸ਼ਨ ਤੇ ਸਾਧੂ ਜੀਵਨ ਪਾਲਨ ਦਾ ਫਲ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਨੋਵੇਂ ਅਧਿਐਨ ਵਿਚ ਅਬਹੁ ਸ਼ਰੁਤ ਘੱਟ ਸ਼ਾਸਤਰ ਗਿਆਨ ਵਾਲੇ) ਆਚਾਰਿਆ ਦੀ ਆਸ਼ਾਤਨਾ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਵਿਨੈ ਸਮਾਧੀ, ਸਰੁਤ ਸਮਾਧੀ ਦਾ ਸਵਰੂਪ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਦਸਵੇਂ ਅਧਿਐਨ ਵਿਚ ਤੱਥਾਰੂਪ ਸਾਧੂ ਦਾ ਸਵਰੂਪ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਭਾਵ ਦਾ ਫਲ ਵਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਦੋ ਚੁੱਲਿਕਾਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਹਿਲੀ ਚੂਲਿਕਾ ਵਿਚ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਸੰਜਮ ਵਿਚ ਸਥਿਰ ਰੱਖਣ ਦੇ ਲਈ ੧੮ ਸਥਾਨਾ, ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਵਚਿੱਤਰਤਾ ਦਾ ਵਰਨਣ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਧਰਮ ਦੀ ਉਤਮਤਾ ਦਾ ਵਰਨਣ ਹੈ।
