________________
ਸ੍ਰੀਅੰਕ ਕੁਮਾਰ ਨੇ ਮੁਨੀ ਬਨਦੇ ਹੀ ਤਪ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸ੍ਰੀਅੰਕ ਮੁਨੀ ਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸੀ ਹਰ ਰੋਜ ਤੱਪ ਕਰਨ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਸੁਕ ਕੇ ਤਿਲਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਆਤਮਾ ਦੇ ਭਾਵ ਪੱਖੋਂ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹਾਦਰ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਤਪ ਕਰਨਾ ਨਾ ਛੱਡਿਆ, ਸ਼ਰੀਰ ਚਲਨ ਫਿਰਨ ਤੋਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਕਾਰਣ ਮੋਹਤਾਜ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਆਤਮਾ ਉੱਚ ਭਾਵਾਂ ਕਾਰਣ ਸੁਤੰਤਰ ਰਹੀ।
ਇਕ ਦਿਨ ਸਾਰੀਆਂ ਸਾਧਵੀਆਂ ਭਿੰਨ-ਭਿੰਨ ਸ਼ਹਿਰਾ ਵਿਚ ਧਰਮ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦੀਆਂ ਪਾਟਲੀਪੁਤਰ ਪਹੁੰਚੀਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਅਪਣੇ ਤਪੱਸਵੀ ਭਰਾ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜਾਗ੍ਰਤ ਹੋਈ। ਸਾਧਵੀਆਂ ਨੇ ਧਰਮ ਸਥਾਨ (ਉਪਾਸਰੇ) ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਮੁਨੀ ਨੂੰ ਬੰਦਨ ਕੀਤਾ। ਬੰਦਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੁਨੀ ਨੇ ਭੂਤਾ ਸਾਧਵੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ “ਸਾਧਵੀ ਜੀ ! ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਇਕ ਵਰਤ ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰਾ ਦੇਵੋ
ਸਾਧਵੀਆਂ ਨੇ ਸ੍ਰੀਅੰਕ ਮੁਨੀ ਨੂੰ ਇਕ ਵਰਤ ਦਾ ਪਛਖਾਨ (ਤਿਆਗ) ਕਰਾ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ਰੀਰ ਜਵਾਬ ਦੇ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਇਹ ਤਪੱਸਵੀ ਦਾ ਵਰਤ ਮਰਨ ਵਰਤ ਸਿਧ ਹੋਇਆ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੁਨੀ ਸਵਰਗ ਸਿਧਾਰ ਗਏ।
ਸਾਧਵੀ ਭੂਤਾ ਨੂੰ ਇਸ ਮੌਤ ਕਾਰਨ ਬਹੁਤ ਪਛਤਾਵਾ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਸੋਚਨ ਲੱਗੀ “ਮੈਂ ਕਿੰਨੀ ਪਾਪਨ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਮੁਨੀ ਨੂੰ ਬਿਨਾ ਸੋਚੇ ਸਮਝੇ, ਤੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੁਨੀ ਘਾਤ ਦੀ ਪ੍ਰਮੁਖ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਮੈਂ ਹਾਂ ?
ਸਾਧਵੀ ਨੇ ਅਪਣੇ ਆਚਾਰਿਆ ਤੇ ਹੋਰ ਗੁਰੂਆਂ ਨੂੰ ਅਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਭਾਵ ਦਸ ਕੇ ਆਖਿਆ “ਮੈਨੂੰ ਯੋਗ ਵੰਡ ਪ੍ਰਾਸ਼ਚਿਤ ਦੇਵੋ
| ਆਚਾਰਿਆ ਤੇ ਸ੍ਰੀਸੰਘ ਨੇ ਸਾਧਵੀ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਮੁਕਤ ਕਰਕੇ ਆਖਿਆ “ਮੁਨੀ ਨੇ ਮਰਜੀ ਨਾਲ ਵਰਤ ਧਾਰਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਆਪ ਨੂੰ ਵੀ ਵਰਤ ਦੇਣ ਦਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਾਸ਼ਚਿਤ ਨਹੀਂ। ਉਮਰ ਦੇ ਕਰਮ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੇ ਮੁਨੀ ਸਵਰਗਵਾਸ ਹੋ ਗਏ ਹਨ,
