________________
६८२
उत्तमध्ययन मानमत्र जालामालगकुट मार रिव्य बहरा सम्म रस्त ममाातम् । ततोऽनसिहभिगतिमेरमनीद-नेम । पथकार म मिन्टमि, जीविता चेदस्ति, तर्हि त्वरितमितोऽपसर, नो देशेऽपि मनेनागिना पनय गमि प्यसि । एवमनसिंहवचन निशम्य चित्रगतिरपोचत्-अयं गरम्मन्य ! अनेन लोहखण्डेन यस्ता मद , स तर निर्यितामेर समयति, उत्युना विद्यया सर्वत्र तम' प्रसार्य तस्य हस्तात्तस्वरत्न जग्राह । ततस्तमो विनिवृत्तम् । अनन अनगसिह को देखा तो परस्पर में इन दोनों का तुमल युद्ध हुआ। अनगसिंहने युद्ध में चित्रगति को जर अजेय देगा तो उसने उसी समय दिव्य ग्वग की स्मृति की। स्मरण करते ही वह दिव्य तलवार ज्वालामाला से आकुलित जना नआ शत्रु के मदको दूर करने के लिये उसके हाप में आ गया। तलवार के हायम आते ही अनगमिहने दो आवेश मे चूर होकर चित्रगति से कहा रे मृर्स । तृ न्यर्थ कयों मरना चाहता है। यदि जीवित रहने की इच्छा है तो शीघ्र ही यहा से वापिम चला जा। यदि यहा से नहीं गया तो याद रग्ब इस तरवार के द्वारा तेरा विध्वस कर दिया जायगा। इस प्रकार अनगसिह गर्वीले वचन सुनकर चित्रगतिने निडर होकर प्रत्युत्तर के रूप मे उसमे कहा-अरे ओ शरमन्य । तृ इम लोह के टुकडे का क्या अभिमान करता है, इस से तो तेरी केवल निर्वीर्यता ही झलकती है। सा कहते हुए चित्रगतिने विद्या के प्रभाव से युद्धस्थल मे अधेरा करके ત્યારે બન્નેનુ પરસ્પરમા તુમુલ યુદ્ધ જામી પડયું અને ગસિહે યુદ્ધમાં ચિત્રગાનને જ્યારે અજેય જા ત્યારે એણે તે સમયે વ્યિ ખડગને યાદ કર્યું ખડગનું મ રણું કરના જ એ દિવ્ય ખડગ જવાલામાલાથી આકલિત થઈને શત્રુના મદને દર કરવા માટે એના હાથમાં આવ્યું દિવ્ય ખડગ મા આવતાજ અન ગસિ હ એકદમ ભારે એવા માના આવેશમાં આવી જઈને ત્રિગતિને કહ્યું-રે મૂ! તુ વ્યર્થમા શા માટે મરવા ચાહે છે જે જીવતા રહેવાની ઈચ્છા હોય તે અહી થી જલદી નાસી છુટ જે તુ અહી થી ચાલે નહી જાય તે યાદ રાખકે આ ખડમ થી તારે વિશ્વાસ કરી નાખવામાં આવશે અન ગસિહના આ પ્રકારના ગર્વભરેલા વચનોને સાંભળીને ચિત્રગતિએ નિડર થઈને પ્રત્યુત્તરમાં કહ્યું કે–પિતાની જાતને શુરર્વર માનોને નકામાં ગર્વમાં ફેલાતા હે માનવિ ! આ લોઢાના ટુકડીને શું અભિમાન કરે છેઆનાથી તે તારા નિર્થિતાજ દેખાઈ આવે છે આ પ્રમાણે કહીને ચિત્રગતિએ વિદ્યાના પ્રભાવથી યુદ્ધ સ્થળમા અ ધારૂ કરી દઈને અન ગીસ હના
