________________
प्रियदर्शिनी टोका अ. १८ सनत्कुमारचक्रवर्तीकथा
१९३
भवने विनिक्षिप्य क्वाऽपि गत' । असहायाऽह त कुमार स्मार म्मार रोहिमि । हे कुमार ! नालानामलाना दुखिताना च रोदनमेव वलम् । एवं सुनन्दनाया वचन श्रार्यपुत्र. माह-अये यस्य कृते त्व रोदिपि स तत्राग्रे तिष्ठति । अहमेव सनत्कुमारोऽस्मि ।
art aaaaaarit वयाधरस्य पुत्रो वज्रवेग नामकः कुधा समुपस्थितः । स हि तत्पण एक आर्यपुत्र हस्तेनोत्थाम्य आकाशे प्रक्षिप्तवान । गुनन्दना वेमा पटना विशेयार्यपुत्रानिशङ्कया रुदती मूर्च्छिता सती भूमौ निपतिता । विद्याधरप्रक्षिप्त भार्यपुत्र भूमौ पतित समुत्याय पचनिभया समझ गई कि किसी विद्याधरने अपनी विद्या के बल से मेरा अपहरण किया है और बनावटी इस घरमे मुझे छिपाकर रखा है। और स्वयं न मालूम कहा चला गया है। सो असहाय बनी हुई मै अय कुमारको याद कर २ के रो रही हूँ। क्यों कि "चालाना रोदन बलम्” बालाओं एव दुःखित अनलाओंका बल एक रोना ही है ।
I
इस प्रकार सुनन्दा के वचन सुनकर मनत्कुमार ने कहा- अरे तृ जिसके लिये रो रही है वह व्यक्ति तेरे आगे ग्वडा हुआ है । मेरा ही नाम सनत्कुमार है । इतने में ही अशनिवेग विद्याधर का पुत्र वज्रवेग क्रोध से भरा हुआ वहां आ पहुँचा। उसने उसी समय सनसुमार को हाथ से पाडकर आकाशमें उछाल दिया । सुनदाने जब सनत्कुमारको पकड़कर उछालते हुए देखा तो वह इस घटना से अनिटकी आशा करने लगी और रोती २ वह मृच्छित भी हो गई, છુ સમજી ગઈ કે, કોઇ વિદ્યાધરે પેતાની વિદ્યાના બળથી મારૂ અપહ્ ણુ કરેલ છે, અને પેાતે પેાતાની વિદ્યાના ઝેરથી ખનાવેલા આ ભવનમા મને રાખેલ છે અને પેાતે ન માલુમ કયા ચાલી ગયેલ છે. આથી અસહાય બનેલ એવી उभारने याहरीरीने शरभ, "बालाना रोदन वलम् " माणामो અને ૬ ખિત અખળાએનુ એક માત્ર ખળ રૂદન જ છે
આ પ્રકારના સુનદાના વચનોને માભળીને સનત્કમારે કર્યુ−તુ જેના માટે ટ્રાઇ ’રહેલ છે તે વ્યક્તિ તારી સામેજ ઉભેલ છે, મારૂ નામજ સનત્કુમાર છે આ સમયે અર્થાંનવેગ વિદ્યાધરનો પુત્ર વાવેગ ક્રોધથી ભરપૂર એવા ત્યા આવી પહેાગ્યે અને તેણે તે સમયે સનત્કુમારને પડીને હાથથી આકાશ તરફ ઉછાળી દીધા દાએ સતકુમ રને પડીને ઉછાળતા જોયા ત્યારે તે આઘાતનાથી અનિષ્ટની આશકા કરવા લાગી અને રાતા રતા તે મૃતિ બની ગઈ અને એક તરક પછ
સુન
૨૫
S
