________________
१३०
-
-
उत्तराज्ययसूत्रे __ आसनपिनयमाहमूलम्-न पक्खओ ने पुरओ, नेव फिच्चीण पिलुओ।
नं जुजे" अरुणा ऊरु, सयेणे नो" पडिस्सुणे॥१८॥ छाया-न पक्षतो न पुरतो, नैव कृत्यानां पृष्ठतः।
न युझ्याद् उरुणा करु, शयने नो प्रतिशृणुयात् ॥ १८ ॥ टोफा-न पक्खो ' इत्यादि।
कृत्यानाम् कृतियोग्याः कृत्याः, अन कृतिशब्देन कृतिकर्म गृह्यते, कतिकर्मवन्दनविशेषः, तद्वर्णनमापश्यपसूनस्य मत्तमुनितोपिणीटीकाया द्रष्टव्यम् , कृतिसुन्दर लता को प्रत्यनीकभाव नष्ट कर देता है। इसलिये मोक्षाभिलाषी विनयवान शिष्य का कर्तव्य है कि वर स्वप्न में भी अपने गुरु महाराज का प्रत्यनीक न बने।
श्लोक में " वाचा कर्मणा" जो पद दिये गये है उसका मतलब यह है कि गुरु के प्रति शिष्य ऐसा न कहे कि "आप भी क्या कुछ जानते हैं"। इस प्रकार का व्यवहार वाचनिक प्रतिकूल आचरण में गर्भित होता है। इसी तरह वे जिस सस्तारक पर बैठते हों उसका कभी भी शिष्य को उल्लघन नही करना चाहिये । उससे पैर का संघर्षण या सघट्टन न हो इसकी सदा सावधानी रखनी चाहिये। तथा आचार्य महाराज के समक्ष कभी भी शिष्य को उच्च आसन पर नहीं बैठना चाहिये और उनके आने पर अपने आसन से उठकर गुरु महाराज को वदन आदि करना उचित है ॥ १७॥ લતાને પ્રત્યનિભાવ નાશ કરી નાખે છેઆ માટે મોક્ષાભિલાષી વિનયવાન શિષ્યનું કર્તવ્ય છે કે તે સ્વપ્નામાં પણ પોતાના ગુરુ મહારાજનો પ્રત્યનિક ન બને
भा (वाचा कर्मणा ) २ ५४ सापामा मावेल छे त मतसम એ છે કે ગુરુના પ્રતિ શિષ્ય એવું ન કહે કે “તમે પણ શુ કાઈ જાણે છે” આ પ્રકારને વહેવાર વાચનિક પ્રતિકૂલ આચરણમાં ગર્ભિત થાય છે. આ રીતે તે જે આસન ઉપર બેસતા હોય તેનુ શિષ્ય કદિ પણ ઉવઘન કરવું ન જોઈએ, એ આસનને તેને પગ ન લાગે તેની તેણે સાવચેતી રાખવી જોઈએ તથા આચાર્ય મહારાજની સામે કદી પણ શિષે ઉચા આસન પર બેસવું ન જોઈએ અને તેમના આવવાથી પિતાના આસન ઉપરથી ઉભા થઈ ગુરુ भारनपन को२ ७२ लथित छे॥ १७ ॥
