________________
अनगारधर्मामृतवषिणी टी० अ० १६ द्रौपदीचरितवर्णनम्
૨૭ निवेशयति, निवेश्य द्रौपद्या राजघरकन्यायो रूपेण च यौवनेन च लापण्येन च 'जायविह्मए' जातविस्मया आश्चर्य प्राप्त स द्रुपदो द्रौपदों राजवरकन्या मेवमवादीत-हे पुत्रि ! यस्य खलु अह राज्ञो वा युवराजस्य या भार्यात्वेन स्वय मेव दास्यामि, तत्र खलु व सुसिता वा दुःखिता या भविष्यसि, तत. खलु मम 'जाव जीवाए ' यानज्जीव 'हिययडाहे' हदयदाहः-मनोदुःख भविष्यति । तएण से दुवए राया दोवड दारिय अके निवेसेड, निवेसित्ता, दोवईए रायवरकन्नाए स्वेण य जोधणेण य लावण्णेण य जायविम्हा दोवड, रायवरकन्न एव वयासी) सो वह राजवर कन्या द्रौपदी जहा द्रुपद राजा था बहा आई। बहा आकर उसने वदना करने के लिये द्रुपद राजा के ज्योती दोनो पैरो को पकड़ो कि इतने मे उम दुपद राजाने उस द्रौपदी दारिका को अपनी गोदमें बैठा लिया। द्रौपदी के बैठते ही वह राजा उस राजवर कन्या द्रौपदी के रूप, यौवन और लावण्य से विशेप विस्मित हुआ-सो विस्मित होकर उसने उस राजवर कन्या द्रौपदी से इस प्रकार कहा-(जस्स ण अह पुत्तो ! रायस्स वा जुवरीयस्स वा भारियत्ताए सयमेव दलइस्सामि,तत्य ण तुम सुहिया वा दुक्खियाचा भविजासि तएण मम जाव जीवाए दिययडाहे भविस्मड) हे पुत्रि ! मैं स्वयं तुम्हे जिस राजा को, अथवा युवराज को भार्या के रूप में दंगा वहां तुम सुखी और दुःखी दोनो भी हो सकती हो। तो इमसे मुझे यावज्जीव हृदय दाह-मानसिक दुव रहेगा। (न ण अह पुत्ता! से दवए राया दोवइ दारिय भ के निवेसेइ, निवेसित्ता, दोवईए रायवरकन्नाए रूवेण य जोवणेण य लावण्णेण य जायविम्हए दोवइ रायवरकन्न एव वयासी) તે રાજવર કન્યા દ્રૌપદી જ્યા રાજા દુપદ હતા ત્યા ગઈ ત્યાં જઈને તેણે દ્રુપદ રાજાને વદન કરવા માટે બને પગ પકડયા ત્યારે તેઓએ દ્રૌપદી દારિકાને પિતાના ખોળામાં બેસાડી દ્રૌપદી જ્યારે ખેાળામાં બેસી ગઈ ત્યારે રાજા તે રજવર કન્યા દ્રૌપદીના રૂપ, યૌવન અને લાવણ્યથી સવિશેષ વિસ્મિત છે અને વિસ્મિત થઈને તેણે તે રાજવર કન્યા દ્રૌપદીને આ પ્રમાણે કહ્યું(जरस ण अह पुत्ता। रोयरस वा जुबरायस्स ना भारियत्ताए सवमेव दुलइस्सामि, तत्थण तुम मुहिया वा दुक्खिया वा भविग्जासि तएण मम जाव जीवाए हिय यदोहे भविस्सइ) पुनितने साने युवरारीने मायाना ३५मा આપીશ ત્યા તું સુખી પણ થઈ શકે તેમ છે અને દુખી પણ તેથી મને