________________
अनगारधर्मामृतवर्षिणी टीका अ० ५ शैलकराजमपिचरितनिरूपणम् १४९ पीठकलकादिसेवी सनात इत्यर्थः । ‘नो संचाएइ नो शक्नोति, अस्य विर्तुमित्यत्रान्वयः, मासुकैपणीय पोठ-पीठादिकं प्रत्यर्य मण्डक च राजनमापृच्छच बहिर्जनपदविहार ' अन्भुज्जएण' अभ्युद्यतेन-उत्तमयुक्तेन, ' पयत्तेण' प्रदत्तेन भगादनुतातेन प्रमादरहितेन, 'पग्गहिऐग' प्रगृहीतेन तीर्थकरैरपि स्वीकृतेन विहर्तु कर्तुम् । सज्वलनकपायनिद्राविक गऽन्यतमममादवशगत शैलको पहिर्जन पदविहार कर्तुमसमर्थों जात इत्ययः ॥ ३० ॥
मूलम्-तएण तेसि पथयवजाण पचण्ह अणगारसयाणं अन्नया कयाइ एगयओ सहियाण जाव पुनरत्तावरत्तकालसम. यसि धम्मजागरिय जागरमाणाण अयमेयारूव अभत्थिए जाव समुप्पज्जित्था-एव खलु सेलए रायरिसी चइत्ता रज जाव पबपर पड़ा रहने लगे (नो सचाण्इ फास्तुण्सणिज्ज पोडे पच्चप्पिणित्ता मडय च राया अपुन्धित्ता बहिया जणवयविहार-अभुजाण पयत्तेण पग्गहिएण विहरित्तए ) प्रास्तुक एपणीय पीठ आदि को प्रत्यर्पित कर (देकर ) तथो मडूकराज से पूछकर यह बाहर जनपदों में विहार करने के लिये समर्थ नहीं हुए। जो विहार उत्तम योग रूप उद्यम से युक्त होकर किया जाता है अर्थात् जिसमें प्रमत्त दशा नहीं रहती हैजिसके करने की भगवान् की आज्ञा है । तथा तीर्य करो ने भी जिसे किया है । तात्पर्य इसका यह है कि सज्वलन कपाय, निद्रा तथा वि कथारूप प्रमोदों में से किसी एक प्रमाद के वशगत होकर वहा से विहार करने के लिये असमर्थ बन गये । सूत्र ॥ ३० ॥ २ता ता (नो सवाएइ फासुएसणिज्ज पीढ पच्चपिणित्ता मडु च राया अपु छित्ता पहिया जणवयविहार अव्भुज्नएण पयत्तेण पग्गहिएण विहरित्तए) मासु એષણીય પીઠ ફલક વગેરે પાછા આપી તેમજ મ ડૂક રાજાને પૂછીને બહારના બીજા જનપદે મા વિહાર કરવા માટે પણ તેઓ સમર્થ થઈ શક્યા નહિ જે વિહાર ઉત્તમ ગ રૂય ઉદ્યમ વડે કરવા મા આવે છે, એટલે કે જેમા પ્રમત્ત દશા રહેતી નથી તેમજ જે વિહારને કરવાની ભગવાને આજ્ઞા આપી છે, અને તીર્થકરો પણ જેને કરતા આવ્યા છે તેમાં તેઓ અસમર્થ થઈ ગયા તાત્પર્ય એ છે કે આ મંજવલન કષાય, નિદ્રા તેમજ વિકથા ઉપ પ્રમો માથી કોઈ પણ એક પ્રકારના વશવતી થઈને ત્યાંથી બહાર વિહાર કરવા સમવ થઈ શકયા નહિ કે સૂત્ર ૩૦ |
