________________
५४२
भगवतीसूत्र मूलम्-"तएणं सा पभावई देवी व्हाया कयबन्टिकम्मा जाव सव्वालंकारविभूसिया तं गम्भं णाइ सीएहिं णाइ उण्णेहि नाइ तित्तेहिं नाइ कडएहिं नाइ कसाएहिं नाइ अंबिलेहिं नाइ मधुरेहि उउसयमाणसुहहिं भोरणच्छायणगंधमल्लेहिं जं तस्स गन्सस्स हियं मियं पत्थं गन्मपोसणं तं देसेय आहारमाहारे माणी विवित्तमउएहि सयणासणेहिं पइरिक्खसुहाए मणोणु. कूलाए विहारभूमीए पसत्थदोहला, संपुन्नदोहला, सम्माणिय दोहला, वोच्छिन्नदोहला, वरणीयदोहला, ववगयरोगमोह भयपरित्तासा तं गम्भं सुहं सुहेणं परिवहति। तएणं सा पभावई देवी नवण्हं मालाणं बहुपडिपुन्नाणं अट्ठमाण राइंदियाणं वीतिकंताणं सुकुमालपाणिपायं अहीणपडिपुन्नपंचिंदियसरीरं लक्खणवंजणगुणोववेयं जाव ससिसोमागारं कंतं पियदसणं सुरूवं दारयं पयाया, तएणं तीसे पभावईए देवीए अंगपडियारियाओ पभावई देविंपसूयं जाणेत्ता जेणेव बले राया तेणेव उवागच्छंति, उवागच्छित्ता करयल जाव बलं रायं जएणं विजएणं वद्धाति, बद्धावेत्ता एवं वयासी एवं खलु देवाणुप्पिया! पभावई देवी० पियट्टयाए पियं निवेदेमो, पियं मे भवउ तएणं से बले राया अंगपडियारियाणं अंतिए एयम, सोच्चा निसम्म हतुट्ट जाव धाराहयनीव जाव रोमकूवे तासिं अंगपडियारियाणं मउडवजं जहामालियं ओमोयं दलयइ, दलयित्ता सेयं रययामयं विमलसलिल पुन्नं भिगारंच गिण्हइ, गिपिहत्ता