________________
त्वत्संकथाऽपि जगतां दुरितानि हन्ति ।
दूरे सहस्रकिरणः कुरुते प्रभैव,
पद्माकरेषु जलजानि विकासभाञ्जि ।।९।। Astam tava stavanamasta-samasta-dosam, Tvatsankathāpi jagatām duritāni hanti | Dūrē sahasrakirana: Kurutē prabhaiva, Padmākarēşu jalajāni vikāsabhāñji |19||
नात्यद्भुतं भुवन-भूषण भूत-नाथ!
भूतैर्गुणैर्भुवि भवन्तमभिष्टुवन्तः । तुल्या भवन्ति भवतो ननु तेन किं वा,
भूत्याश्रितं य इह नात्मसमं करोति ||१०|| Nātvadbhutam bhuvana-bhūsana bhūta-nātha! Bhūtairguņairbhuvi bhavantamabhiştuvanta:
Tulyā bhavanti bhavato nanu tēna kim vā, Bhūtyāśritam ya iha nātmasamaṁ karāti ||10||
दृष्ट्वा भवन्तमनिमेष-विलोकनीयम्,
नान्यत्र तोषमुपयाति जनस्य चक्षुः । पीत्वा पयः शशिकर-द्युति-दुग्ध-सिन्धोः,
क्षारं जलं जल-निधे रसितुं कः इच्छेत् ||११|| Drstva bhavantamanimesa-vilokaniyam,
Nan'yatra tosamupayāti janasya caksu: | Pītvā paya: Saśikara-dyuti-dugdha-sindho:, Ksaram jalam jala-nidhe rasitum ka: Icchet ||11||
यैः शान्त-राग-रुचिभिः परमाणुभिस्त्वम्, निर्मापितस्त्रिभुवनैक – ललाम – भूत ! तावन्त एव खलु तेऽप्यणवः पृथिव्याम्,
यत्ते समानमपरं न हि रूपमस्ति ||१२|| Yai: Šānta-rāga-rucibhi: Paramāņubhistvam, Nirmāpitastribhuvanaika – lalāma - bhūta!
644
