________________
૧૬
જગદ્ગુરુ પધારવાથી બીજના ચંદ્રની જેમ આપની કીર્તિ વધશે.” સવારે તે સ્થળેથી કંકુ-મોતી મળ્યાં.
આવા દિવ્ય સંકેતથી ગુરુભગવંતના હૈયામાં અપૂર્વ ઉત્સાહ પ્રગટ થયો. અને ત્યાંથી વિહાર કરતા-કરતા અમદાવાદ પધાર્યા. કુંવરજી ઝવેરી વગેરેએ શિહાબખાનને સૂરિજી પધાર્યાની વધામણી આપી. પોતાનો અપરાધ યાદ આવતા સૂરિજી પાસે જવા માટે તેનો પગ ઉપડતો ન હતો. છતાંય ગયા વગર છૂટકો પણ ન હતો. ગયો અને ગુરુભગવંતના પગે પડીને પોતાના અપરાધની માફી માગી. અને પછી બાદશાહનો હુકમ કહ્યો. સૂરિજીએ કહ્યું – “ભાઈ ! અમે સાધુ છીએ, હાથી-ઘોડા કે ધન-દૌલત કશાયના અમને બંધન ન હોય. અમે અમારી મસ્તીમાં જીવનારા છીએ. બાદશાહની વિનંતિથી દિલ્હી જઈએ છીએ, ને અમારા આચાર પ્રમાણે અમે પગે ચાલીને જ જઈશું. વળી અમારે શત્રુ-મિત્ર બધાં જ સરખા. એટલે તમારા માટે અમારા મનમાં કોઈ રોષ નથી. માટે નિશ્ચિંત રહેજો.”
અમદાવાદમાં થોડોક જ વખત સ્થિરતા કરી સૂરિજીએ આગળ વિહાર કર્યો. અકબરનો પત્ર લઈને આવેલા બે મેવાડા - મોંદી અને કમાલ સાથે જ ચાલ્યા. સૂરિજી પાટણ પધાર્યા. ત્યાં ૭ દિવસ સ્થિરતા કરી અને કેટલીક પ્રતિષ્ઠાઓ કરાવી. ત્યાંથી વડાવલી પૂ. દાનસૂરિમહારાજના પાદુકાને વંદના
