________________
૯૦૯ (રાગ : કવ્વાલી)
દમ જાય યે હમારા, કહીં કૃષ્ણ કહેતે કહેતે; ઓમકાર હો ઝબાપે, આખર તો મરતે મરતે. ધ્રુવ
ઈતના જરૂર કરના મત ભૂલના પીયારે; એ દીનપે રહમ કરના, દ્રષ્ટિ દયાકી ધરકે. દમ૦
ભજ રે મના
પ્યારા પુરાની નૈયા, એ પાર કર તો દેના; કહીં ડુબ જાય ના એ, ભવજલકો તરતે તરતે. દમ આશ્રય લીયા તુમારા, ખેવટ હો તાર દેના; અધોકો તારનેકા, અભ્યાસ ઘરતે ધરતે. દમ અરજી એ યાદ રખના, દ્રુપદ-સુતાકે જયસી; કરી સહાયતા મુરારી, વસ્રોકો સરતે સરતે. દમ કહેતા હે ‘લાલ’ લાલા, અક્ષરો રહેનેવાલા; આખર વખત લે જાના, મમ દુઃખ હરતે હરતે. દમ
૯૧૦ (રાગ : ભૈરવી)
બનજા હરિ પ્યારા હરિ પ્યારા, મન તું છોડ સકલકા સહારા. ધ્રુવ માન, મમતકો તજકર મનવા, બનજા દીન બિચારા;
ગરીબ બન ગુજરાન ચલાલે, તબ હોગા નિસ્તારા. બનજા
વિષય વાસના તજ કર તનસે, સંગત તજ સંસારા; રાતદિન ઘર ધ્યાન ધનીકા, તબ હોવે ઉદ્ધારા. બનજા૦ માયાકા મંડાન જગત હૈ, માત, તાત, સુત, દારા; મરને તક છોડે નહિ તુજકો, સ્વાર્થ કા સંસારા. બનજા સદ્ગુરુ શરન પકડકર મનતું, કર સતસંગ સહારા; જ્ઞાન ઘુટકા બાંધ ગલેમે, ફીર બસ્તીસે ન્યારા. બનજા
એરણકી ચોરી કરે, કરે સુઇકો દાન ઊંચા ચઢ કર દેખતે, કૈતક દૂર વિમાન
૫૫૬.
‘લાલ' કહેતા મનવા મેરા, ચેત સમય હે થોરા;
દાવ ચુકે ડુબે તુજ નૌકા, જાન લે જીંદગી હારા, બનજા
૯૧૧ (રાગ : દરબારી કાન્હડા)
બિરથા જન્મ ગવાયા, ભજન બીના બિરથા જન્મ ગવાયા;
સચ્ચા હીરા છોડ કે મૂરખ, કાચ દેખ લલચાયા. ધ્રુવ બનાવટી કો સત્ય સમજકર, દૃશ્ય દેખ લલચાયા; મૃગજલકો સચ નીર સમજકર, આખર ધોખા ખાયા. ભજન
પારસો પથ્થર સમ જાનકે, પાની બીચ પટકાયા;
લગા ઢુંઢન જબ ગયા હાથસે, ફીરસે પત્તા નહિ પાયા. ભજન સ્પર્શ, રૂપ, રસ, ગંધકે સહારે, વિષયન કે સંગ મોહ્યા; લહેર ચઢી વિષયનકે વિષકી, પડા નિંદ ભર સોયા. મજન
રત્ન સમાન મનુષા તન પાકર, કોડી મોલ બીકાયા; ‘લાલ' કહે પાયા નર તનકો, કામ કછુ નહિ આયા. ભજન
૯૧૨ (રાગ : હમીર)
રૈન રહી અબ થોરી મુસાફિર,
ચઢત પ્રભાત પડેગા ચલના, નીંદ જાતી ક્યોં ન તેરી ? ધ્રુવ સંગકે સાથી છોડ ચલે સબ, ગતિ ક્યા હોગી તેરી અબ ? રાહ બિકટ હૈ ઘનેરી. મુસાફિ
જાના અકેલા સંગ ન કોઈ, સગા કુટુંબી ન સહાયક હોહી; તૂટે જબ શ્વાસકી દોરી. મુસાફિ
‘લાલ’ કહેતા ચેત સમય હૈ, રહેના નહિ યહાં કાયમ હૈ;
યે બાત માન લે મેરી, મુસાફિ
તીરથ ચલા નહાનકો, મન મેલા ચિત ચોર એકો પાપ ન ઉતર્યા, લાયા મણ દશ ઔર
||
૫૫૭
લાલ