________________
અહો, હું મને એટલે કે મારામાં રહેલા “હું” (અહં-આત્મા) ને નમન કરું છું, --હું દેહધારી હોવાં છતાં “એક” જ છું. (હું અને આત્મા એક જ છું), --જે નથી કશે જતો કે નથી કશે આવતો, પરંતુ હું જગત ને વ્યાપીને રહ્યો છું. (૧૨)
અહો, હું, મને એટલે કે મારામાં રહેલા “હું” (અહં-આત્મા) ને વંદન કરું છું, --મારા (મારા આત્મા) જેવો કોઈ ચતુર નથી કે જેના વડે (જે આત્મા વડે) --આ શરીર સાથે સંસર્ગ સાધ્યા વિના પણ આ વિશ્વ ચિરકાલ થી ધારણ કરાયું છે. (૧૩)
અહો, હું મને એટલે કે મારામાં રહેલા “હું” (અહં-આત્મા) ને નમસ્કાર કરું છું, --જે “મારા" માં (“હું”-આત્મામાં) કાંઇ જ (કશુંય) નથી,અને (છતાં ય પણ) --તે “મારા"માં (“હું”-આત્મામાં) મન અને વાણી જેવા વિષયોરૂપ બધું યે છે (પણ ખરું) !! (૧૪)
ફેય (જે જાણવાનું છે તે-ઈશ્વર), જ્ઞાતા (જાણનાર) અને જ્ઞાન(સત્ય નું જ્ઞાન), એ ત્રિપુટી, --જ્યાં આગળ વાસ્તવિક રીતે નથી (ત્રણે જુદી નથી),પરંતુ અજ્ઞાન ને લીધે તે ભાસે છે, --(પણ સત્ય નું જે જ્ઞાન છે) તે નિરાકાર નિરંજન (અદ્વૈત) તે “હું” (આત્મા) છું. (૧૫)
અહો,જે ત થી ઉત્પન્ન થતું દુઃખ છે, તેનું સત્યજ્ઞાન સિવાય કોઈ ઓસડ (દવા) નથી, --આ સમસ્ત દય-પ્રપંચ (જગત-દ્રતઉપાધિ) મિથ્યા છે, અને માત્ર, --“હું” એક (અદ્વૈત) અને શુદ્ધ “ચૈતન્ય” રસ (આત્મા) છું. (૧૬)
“હું” કેવળ બોધ રૂપ (જ્ઞાનરૂપ) જ છું, પરંતુ, --“મેં કેવળ અજ્ઞાન થી જ આ ઉપાધિ (દય પ્રપંચ=જગત=દ્વૈત) ની કલ્પના કરી છે”..... --આવો નિત્ય વિચાર કરતાં કરતાં નિર્વિકલ્પ સ્થિતિ (અદ્વૈતની સ્થિતિ) થઇ ગઈ છે. (૧૭)
અહો,મારામાં રહેલું વિશ્વ ખરું જોતાં મારામાં રહેલું જ નથી, --મને બંધન પણ નથી અને મોક્ષ પણ નથી, અને --કોઈ પણ આધાર (આશ્રય) વિના ઉભી થઇ ગયેલી “જગત-રૂપ ભ્રાંતિ” (મ) શાંત થઇ ગઈ છે. (૧૮)
શરીર સાથે આ વિશ્વને (જગતને) કશું લાગતું વળગતું નથી, --(કારણ શરીર માં રહેલો) આત્મા તો શુદ્ધ “ચૈતન્ય” માત્ર જ છે, તો પછી, --જગતની કલ્પના શામાં કરવી ? (જગત મિથ્યા છે) (૧૯)
શરીર-જગત,બંધન-મોક્ષ,સ્વર્ગ-નરક,ભય--એ બધું કલ્પના માત્ર જ છે, તો તેની સાથે, --“હું” કે જે “ચિદાત્મા-રૂપ"(આત્મા-રૂપ) છું, તેને તે બધા સાથે) શો સંબંધ? (૨૦)
અહો, (આ રીતે) આ સમસ્ત જગતના જન-સમુદાયમાં (મનુષ્યોમાં) પણ, --હવે મને “ઢેઢ” દેખાતું નથી (હું àત જોતો નથી-સર્વ જગ્યાએ એક પરમાત્મા દેખાય છે) એટલે, --મારા માટે તે બધું (જન-સમુદાય) જંગલ જેવું થઇ ગયું છે, તો પછી હું શામાં આસક્તિ રાખું ? (૨૧)
હું દેહ (શરીર) નથી, તે જ રીતે દેહ એ મારો નથી, અને હું જીવ (મનુષ્ય) પણ નથી, --કારણ કે હું શુદ્ધ “ચૈતન્ય” છું. --જીવન પ્રત્યે જીવવાની જે ઈચ્છા (સ્પૃહા) હતી તે જ મારા માટે બંધન હતું. (૨૨)