________________
સંતબાલજી મહારાજ જયારે સને ૧૯૫૩ના જાન્યુઆરી માસમાં લાઠી ચાતુર્માસ પછી કચ્છમાં પધાર્યા ત્યારે જખુભાઈએ મને કહ્યું કે, “આ સંતબાલજી આપણા સ્થાનકવાસી સમાજના ઊંચા વિદ્વાન સાધુ છે. તેઓએ અજમેર સાધુ સંમેલન વખત આય. સમાજ તરફથી ભારતરત્નની ઉપાધિ નાની વયમાં જ મેળવી લીધી છે. તેઓ રાજકારણ અને ધર્મને જુદા માનતા નથી. તેમણે જૈન ધર્મના સાચા માર્ગ માટે પિતાનું નિવેદન કર્યું એ આપણે
થા. જૈન સમાજ પચાવી ન શકો. તમને સંઘેડા બહાર કર્યો. પરંતુ પિત તે પોતાની જાતને ગુરુ નાનચંદ્રજી સ્વામીના શિષ્ય તરીકે અને સ્થા. જૈન છોટી સંપ્રદાયના સાધુ તરીકે જ ઓળખાવે છે. તેમનો સત્સંગ તમારે કરવા જેવો છે.”
જખુભાઈ પ્રત્યે મને ખૂબ જ શ્રદ્ધા એટલે સંતબાલજીના સત્સંગ પ્રત્યે હું અભિમુખ બન્યો.
પૂ. ગુરુદેવ મુનિશ્રી સંતબાલજી ૧૯૫૫ના જાન્યુઆરીમાં માર માટે જ કછ કાં ને પધાર્યા હોય ! પ્રથમ મુલાકાતે જ કાઈ પૂર્વનાં ઋણાનુબંધ ન હોય કે તરત જ બંધડી ગામની મુલાકાતમાં જ સર્ચ લાઈટ થઈ. બંધડી ગામના આયરોને...કેટલાક અજડ આય. રોને સમજાવતાં સમાવતાં મુનિશ્રીને રાતના ૧૧ વાગી ગયા. આ દશ્ય જોઈ હું બીજા જ દિવસથી તેમના વિહારમાં જોડાયો. આ વિહારમાં હું તેમની સાથે સતત ચર્ચા કર્યા કરતા. કારણ કે મને જિજ્ઞાસા બહુ હતી. દરેક સાધુ-સાધ્વીને પ્રશ્નો પૂછીને જ્ઞાન મેળવેલું. વાંચવું, વિચારવું અને પૂછવું, પછી અનુભવવું એમ ગીતાના ચોથા અધ્યાયમાં પણ કહ્યું છે :
પ્રણામે પ્રશ્નો દ્વારા તું સેવાથી જાણ જ્ઞાનને તવ દ્રષ્ટા જ જ્ઞાનીએ બેધશે જ્ઞાન છે તને. જે જાણી તુ ફરી મેહ નહીં પામીશ પાંડવ તેથી પેખીશ સૌ ભૂતે, પાતામાં ભુજમાં વી.
