________________
સત્ય, શિવ ને મુંદર, અનંત જ્ઞાન પ્રેમનું પ્રગટે જ્યાં પરં સૌખ્ય, કાળભાન સરી જતું. પ્રેમ પ્રેમ અહો પ્રેમ! શી છે તારી કરામતો ! આકાશ જ્યાં ન પૂગે, ત્યાં તું શી રીતે પચતો. વહેમ-વમળ ઊઠે, સૌ ક્ષણે પ્રેમસાગરે; કિંતુ એમાં રહી ઊંડે, અક્ષુબ્ધતા અખંડ એ. દેહા જુદા રહ્યા છે ને, પણ આત્મા અભિન્ન છે; પ્રેમ વિના બીજી કેઈ, સાર-વસ્તુ નહિ જગે. પ્રેમ-સમાજથી ઊંચું, અન્ય કોઈ ન શસ્ત્ર છે; ગુનાઓનાં ઊંડાં મૂળ, પ્રેમથી નષ્ટ થાય છે. વિરે ડૂબતા જ્યારે, હાબ્ધિ મધ્યે સામટા આરંભે અંતમાં માત્ર પ્રેમ-મંત્રે રહી જતા. સદા વિરોધીઓ માટે, સુલેહદષ્ટિ રાખજે, સિદ્ધાન્તાર્થે લડો તોયે પ્રેમ-પંથ ન ચૂકશો. દેવાની રિદ્ધિ ને સિદ્ધિ, તુચ્છ છે માનવી કને, કેમ કે પ્રેમની તેને, રિદ્ધિ-સિદ્ધિવરી ખરે. સુખ ને દુખ વિકારો. આખરે પ્રેમમાં ગળે પ્રેમાનંદ બની મગ્ન. ડૂબેલે માનવી તરે. આત્મા તો એક છે સૌને. આગમ-નિગમે વિદે; દેહે દિલે બને એક, સંધાઈ પ્રેમ સાંકળે.
પર પ્રેમ-મેહ ક્યારેક પ્રેમ ને મેહ. બંનેની એક-શી કિયા? બહાર ભલે દેખાય (ભલે),અંતે છુપે ન ભિન્નતા.
