________________
ત્યાંય નિમિત્ત થે જ્ઞાની, જાતે પસ્તાય છે સ્વયં તેનાં તેવાં ઢીલાં પાપ, તે ક્ષણે છૂટતાં સ્વય.
૩પ. સત્યાથી સાધક કતવ્ય મોખરે રાખી, સ્નેહ જે સાચવી શકે માનો તે જ સત્યાથી, સાધક માનવી અરે. સત્ય-સાધકથી કો રિ, મહા ભૂલ થઈ જતી તોય તે ભૂલમાંથીયે, લાધતી શુદ્ધ જાગૃતિ. એક પાસે રહે નેહ, કર્તવ્ય બીજી બાજુએ ત્યારે કર્તવ્ય-પલ્લામાં બેસવું સત્યશોધકે. સત્યાથી ની જઈ પૂંઠે, સદા દુઃખે ફરી વળે મેરુ-શે નિત્ય નિષ્કપ, તેને આત્મા નહિ ડગે. કાવતરાખોરના હાથે, અંતે હેઠા પડે જ છે સત્યાથીની સ્થિર શ્રદ્ધા, અંત લગી જે ના ચળે. સર્વાગી સાધના મહીં, એવો કે કાળ આવતઃ જ્યારે સાધક પોતાને. પ્રભાવશૂન્ય ભાસતો. થોડા સમય ત્યારે તે. આત્મ–ઉંડાણમાં જતો; એકાંતે મૌન સેવીને. પુનઃ પ્રભાવ પામતો. સુખ ને દુ:ખ બંનેય. સંસારે રંટ-શાં દીરઃ સિદ્ધાંતે લક્ષ સાધીને, સાધકે શાંતિ પામશે. નમ્ર સત્યાથી નું કાર્ય, ભલે ને ધીમું લાગતું પરંતુ આખરે નિરો, ફળમાં મેખરે જતું.
