________________
મોક્ષમાળા
આનંદકારી છે. આપણે આત્મા જ કર્મને કરનાર છે, આપણે આત્મા જ તે કર્મને ટાળનાર છે. આપણે આત્મા જ દુખપાર્જન કરનાર છે. આપણે આત્મા જ સુપાર્જન કરનાર છે. આપણે આત્મા જ મિત્ર ને આપણે આત્મા જ ઘેરી છે. આપણે આત્મા જ કનિષ્ઠ આચારે સ્થિત અને આપણે આત્મા જ નિર્મળ આચારે સ્થિત રહે છે.”
એમ આત્મપ્રકાશક બેધ શ્રેણિકને તે અનાથી મુનિએ આપે. શ્રેણિક રાજા બહુ સંતેષ પામે. બે હાથની અંજલિ કરીને તે એમ બોલ્યા કે, “હે ભગવન ! તમે મને ભલી રીતે ઉપદે; તમે જેમ હતું તેમ અનાથપણું કહી બતાવ્યું. મહર્ષિ! તમે સનાથ, તમે સબંધવ અને તમે સધર્મ છે. તમે સર્વ અનાથને નાથ છે. હે પવિત્ર સંયતિ! હું તમને ક્ષમાવું છું. તમારી જ્ઞાની શિક્ષાથી લાભ પામે છું. ધર્મધ્યાનમાં વિઘ કરવાવાળું ભેગ ભેગવ્યા સંબંધીનું મેં તમને હે મહા ભાગ્યવંત! જે આમંત્રણ દીધું તે સંબંધીને મારે અપરાધ મસ્તક નમાવીને ક્ષમાવું છું.” એવા પ્રકારથી સ્તુતિ ઉચ્ચારીને રાજપુરુષકેસરી શ્રેણિક વિનયથી પ્રદક્ષિણા કરી સ્વસ્થાનકે ગયે.
મહા તપોધન, મહા મુનિ, મહા પ્રજ્ઞાવંત, મહાયશવંત, મહાનિગ્રંથ અને મહાકૃત અનાથી મુનિએ મગધ દેશના શ્રેણિક રાજાને પિતાનાં વીતક ચરિત્રથી જે બેધ આપે છે તે ખરે ! અશરણ ભાવના સિદ્ધ કરે છે. મહામુનિ અનાથીએ ભગવેલી વેદના જેવી, કે એથી અતિ વિશેષ વેદના અનંત આત્માઓને ભેગવતા જોઈએ છીએ એ કેવું વિચારવા
